Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Ποιο απ' όλα θυμάσαι;

Συνεχίζουμε την αναφορά στα πρωταθλήματα του Θρύλου, έτσι όπως τα θυμούνται οι οπαδοί του.
Ο Σπύρος Βρακατσέλης, παλιός οπαδός του Ολυμπιακού στη γειτονιά μας, λέει χαρακτηριστικά: "Παρακολουθώ τον Ολυμπιακό από παιδί, πρόλαβα να δω στο Καραϊσκάκη την ομάδα του Μπούκοβι, τον Αριστείδη τον Παπάζογλου, τον Αγανιάν, την ομαδάρα του Γουλανδρή που απέκλεισε την Κάλιαρι του Ρίβα, τον Γιώργο Δεληκάρη κι ένα σωρό άλλους. Όμως το πρωτάθλημα που περισσότερο θυμάμαι είναι εκείνο του 2002, όταν την τελευταία αγωνιστική κερδίσαμε την συνδιεκδικήτρια ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Αυτό με τον Τζόρτζεβιτς...".
Και πράγματι το πρωτάθλημα του 2002 είναι ένα από εκείνα που περισσότερο από κάθε άλλον ποδοσφαιριστή του Θρύλου φέρνουν τη σφραγίδα του Τζόλε. Μάλιστα ο "Μεγάλος Πέτρος" υπήρξε πρωταγωνιστής και στον αγώνα του πρώτου γύρου ΑΕΚ-ΟΣΦΠ στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Το συγκεκριμένο παιχνίδι που θυμάται ο σύγγαυρος Σπύρος έγινε στις 20 Απριλίου του 2002 και ήταν για την προτελευταία αγωνιστική εκείνης της χρονιάς. Η ΑΕΚ προηγήθηκε με πέναλτι του Τσιάρτα και ο Ολυμπιακός ισοφάρισε με τον Αλεξανδρή και ένα πολύ όμορφο γυριστό σουτ από αυτά που μας πρόσφερε συχνά ο Αλέκος. Το 2-1 υπέρ έγινε από τον Χρήστο Πατσατζόγλου και το 3-1 από τον Αλέκο και πάλι , για να μειώσει (ξανά με πέναλτι...) ο Τσιάρτας σε 3-2. Στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων ο Τζόλε σφραγισε τη νίκη-τίτλο με ένα δικό του γκολ και δεν υπάρχει ολυμπιακός που να ξεχνά την λυτρωτική κούρσα του μεγάλου γαύρου Τάκη Λεμονή, προπονητή μας τότε, ως το απέναντι σημαιάκι του κόρνερ για να γίνει ένα κουβάρι με τους ποδοσφαιριστές του. Για την ΑΕΚ μείωσε απλώς ο Λάκης στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων.

Να ποια ήταν η σύνθεση του Ολυμπιακού μας σ' εκείνο το παιχνίδι:

Γεωργίου, Πατσατζόγλου, Βενετίδης, Κωστούλας, Αμανατίδης (72΄ Ανατολάκης), Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλος (59΄ Ζε Ελίας), Καρεμπέ, Ζέτερμπεργκ, Τζιοβάνι, Αλεξανδρής (84΄ Νινιάδης)

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

Μετά κι από αυτόν τον τελικό τι να πούμε...

...και τι να γράψουμε; Μόνο πως επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά τι σημαίνει να είσαι ολυμπιακός. Τι πάθος για τη νίκη, τι ακατάβλητη πίστη ενάντια σε όλες τις συνθήκες, σε όλες τις πιθανότητες. Είναι αυτά τα παιχνίδια που χτίζουν τον μύθο της ομάδας μας και είναι γι αυτά που αισθανόμαστε περήφανοι.
Ευχαριστούμε όλους τους ποδοσφαιριστές μας. Το μεγαλύτερο ευχαριστώ στον Τζόλε, όπως το ανέφερε και ένας από τους θρύλους της ιστορικής για το ελληνικό ποδόσφαιρο βραδιάς της 2ης μέρας του Μαΐου του 2009, ο Αντώνης Νικοπολίδης.

Και σ' αυτό το ιστολόγιο, θα σταθούμε σε κάτι που συζητούσαμε οι ολυμπιακοί της γειτονιάς μας και που -ίσως και λόγικα, ανάμεσα σε τόσα άλλα σπάνια γεγονότα που έτυχαν σ' αυτό το παιχνίδι- δεν εντοπίστηκε όσο έπρεπε: στη διαδικασία των πέναλτι οι παίκτες του Ολυμπιακού μας πήγαν να εκτελέσουν οκτώ (8)! φορές πέναλτι με την πλάτη στον τοίχο. Δηλαδή σε οκτώ από τις δεκαπέντε συνολικά εκτελέσεις αν αστοχούσαν , αν έχαναν το πέναλτι, το παιχνίδι θα τελείωνε εκεί και το Κύπελλο θα πήγαινε στον αντίπαλο. Τι σθένος και τι "ποιότητα ψυχής" χρειάζεται για να μη λυγίσεις από το βάρος της ευθύνης. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός, για όσους δεν το είχαν μέχρι τώρα καταλάβει...