Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Προοπτικές...


Από τους ποδοσφαιριστές που έχει τώρα ο Ολυμπιακός σημαντικοί και με προοπτικές για τα επόμενα ένα-δυο χρόνια είναι οι Ντάρμπισιρ, Μέλμπεργκ, Αβραάμ, Τοροσίδης και (αφού πάνε όλα καλά) Γκαλέτι. Μετά από αυτούς θα μπορούσαν να βοοηθήσουν πολύ οι Νικοπολίδης (αν συνεχίσει έναν ακόμα χρόνο, που το βλέπω) και Ντάτολο (αν θελήσει να μείνει στον Ολυμπιακό, που δεν το βλέπω). Υπάρχει και μια μεγάλη σειρά από πολύ χρήσιμους παγκίτες σαν τον Ζαϊρί, τον Γκαλίτσιο, τον ΛούαΛούα, τον Στολτίδη, τον Ζεβλάκοφ, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, τον Γιάννη Παπαδόπουλο, τον Λεονάρντο και φυσικώ τω λόγω τον Τασούλη τον Πάντο. Προφανώς ο φετινός Ολυμπιακός έχει μεγάλο βάθος. Επιφάνεια δεν έχει. Από εδώ κι ύστερα αρχίζουν τα προβλήματα:

Ο Ραούλ Μπράβο θα μπορούσε να είναι ένας χρήσιμος παγκίτης, αλλά δεν νομίζω πως θα θελήσει να μείνει σ' αυτό τον ρόλο, οπότε λογικά θα πρέπει να βρει κάποια ομάδα που να παίζει.

Ο Ντομί είναι μια πολύ παρεξηγημένη περίπτωση. Προσωπικά τον θεωρώ ιδανικό αμυντικό για συνθήκες ελληνικού πρωταθλήματος. Με καλή μπάλα και αξιόπιστη σέντρα, αλλά με κάποια ευπάθεια στην άμυνα, πράγμα που σημαίνει ότι στην Ευρώπη θέλει και άλλον έναν ίδιο στην πλευρά του. Βεβαίως αυτό ισχύει στο Τσάμπινς Λιγκ, στο Europa που θα παίξουμε του χρόνου τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Ένα ακόμα πρόβλημα είναι οι εύκολοι τραυματισμοί του. Επειδή όμως τα καλά αριστερά μπακ δεν αφθονούν στην Ελλάδα εγώ θα τον κρατούσα με την βεβαιότητα πως μπορώ να πάρω τουλάχιστον είκοσι ποιοτικά παιχνίδια κάθε σεζόν από αυτόν.

Ο Όσκαρ φέτος έχει αποδώσει σε όλη την κλίμακα από το 0 μέχρι το 10. Υπήρξαν κάποια παιχνίδια που ήταν καλός, σε ένα μάλιστα αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίχτης. Κανένα όμως από αυτά δεν ήταν σημαντικό ή απέναντι σε δυνατό αντίπαλο. Συνήθως στους κρίσιμους αγώνες χάνεται. Τι ασφαλέστερο κριτήριο για να καταταγεί στα «αιώνια ταλέντα» και σε εκείνους που δεν αντέχουν το βάρος της φανέλας; Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι πως ο Όσκαρ είναι ποδοσφαιριστής «παλαιάς κοπής». Για την ακρίβεια «δεκάρι» παλαιού τύπου που χρειάζεται δύο επιθετικούς μπροστά του. Δυστυχώς αυτή η θέση στο ποδόσφαιρο έχει καταργηθεί. Κάτι τέτοιο ήταν κι ο Μπελούτσι. Κι αυτός δεν αρκούσε σαν δεύτερος κυνηγός κι αυτός δεν μπορούσε να παίξει στα άκρα. Το ζήτημα είναι γενικότερο καθώς στον Ολυμπιακό από τη διοίκηση μέχρι τους φιλάθλους πρέπει να καταλάβουν πως ο ρόλος του μεσοεπιθετικού πίσω από δύο κυνηγούς, δηλαδή το κλασικό 10, δεν υφίσταται πλέον. Όσο δε για τον φετινό Ολυμπιακό πρέπει να καταλάβουμε και κάτι άλλο το ίδιο σημαντικό: Δεν ήταν οι τελικές μπαλιές που έλειψαν. Η κάθετη κίνηση για τις υποδεχτούν οι κυνηγοί έλειψε. Συν τοις άλλοις το συμβόλαιό του Όσκαρ -κληρονομιά της εποχής Βαλβέρδε- είναι αρκετά ακριβό. Πρέπει να φύγει με τις ευχές μας για καλή συνέχεια στην καριέρα του και με τη συμπάθειά μας.

Πάμε τώρα σε τέσσερις περιπτώσεις πολύπλοκες:

Ο Ντιόγο παίζει σαν πρώην ποδοσφαιριστής. Δυστυχώς έχει κοστίσει πολλά για να μπορεί να αδιαφορήσει κανείς. Αν υπάρχει τρόπος να επανέλθει από του χρόνου (διότι φέτος το θεωρώ αδύνατο) σε αυτό που ήταν τους πρώτους μήνες του στην Ελλάδα, αξίζει η προσπάθεια. Φοβάμαι όμως πως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Άλλωστε στη ζωή (και στη μπάλα φυσικά) υπάρχει και η χασούρα. Τι να πει κι ο ιδιοκτήτης της Σαχτάρ με τον Καστίγιο...;

Ο Ντουντού κάνει κι αυτός μια κακή χρονιά. Θυμίζω πως όταν ήρθε στον Ολυμπιακό ήταν εν ενεργεία διεθνής της Εθνικής Βραζιλίας. Το χειρότερο βεβαίως είναι πως δείχνει και αρκετά επηρμένος. Μέχρι το τέλος της σεζόν πρέπει να έχει επανέλθει, αλλιώς όσο πιο γρήγορα φύγει, τόσο πιο γρήγορα θα ψάξει η ομάδα για έναν δημιουργικό αμυντικό χαφ.

Πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Μαρέσκα είναι η πολυτιμότερη μεταγραφή που έγινε στον Ολυμπιακό (και στην Ελλάδα) τα τελευταία χρόνια. Το έδειξε μόνο σε λίγους αγώνες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μου φαίνεται πως το κυριότερο πρόβλημά του είναι η φυσική κατάσταση. Ας γίνει -επιτέλους- μια σωστή καλοκαιρινή προετοιμασία και ας κριθεί του χρόνου οριστικά.

Ο Λεδέσμα πάντα έπαιζε αυτό που μπορούσε. Και πάντα μπορούσε να είναι καλός ανασταλτικά και λίγος στην ανάπτυξη. Ο καλός Λεδέσμα όμως τρώει μόνος του το αντίπαλο κέντρο. Εγώ θα τον κρατούσα. Έστω για να δω πως θα ήταν η απόδοσή του μια χρονιά που θα κάνει διακοπές (πράγμα που δεν του συμβαίνει εδώ και πέντε χρόνια καθώς πηγαινοέρχεται στα πρωταθλήματα της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής).

Για τους νεαρούς ποδοσφαιριστές έχω μια αρχή: ο παίχτης που είναι να κάνει καριέρα θα το δείξει από το πρώτο του παιχνίδι. Ισχύει από τον Δεληκάρη μέχρι τον Μέσι. Από τους νέους του Ολυμπιακού νομίζω πως μπορούμε να περιμένουμε κάποια πράγματα από τον Κατσικογιάννη κυρίως και ίσως από τον Σοϊλέδη (που φέτος είχε τραυματισμό σοβαρό) και τον Φετφατζίδη. Πάντως από το πρώτο παιχνίδι τους δεν είδα κανέναν Δεληκάρη...