Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Μια χαμένη χρονιά. "Τις Πταίει;" (Μέρος 2ον)

Ευθυνών συνέχεια και πάμε στους προπονητές. Το υγιέστερο θα ήταν να λέμε "στον προπονητή", αλλά είναι πια μετρημένες στα δάχτυλα οι χρονιές που ο Ολυμιακός βγάζει τη χρονιά με έναν προπονητή. Στα τρία τελευταία χρόνια πέρασαν (προς το παρόν) έξι προπονητές, δηλαδή ο μέσος όρος είναι δύο ανά σεζόν.
Φοβάμαι πως ακόμα κι αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Σημαντικότερο είναι να δούμε πόσοι από αυτούς ήταν πραγματικοί προπονητές. Που θα πει προπονητές με γνώσεις και κατάλληλη εκπαίδευση, προπονητές με πείρα σε αγωνιστικό επίπεδο ανάλογο με εκείνο του Ολυμπιακού, προπονητές, τέλος, με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα δουλειάς που δημιουργήθηκε στη βάση των ανάγκων και των στόχων της ομάδας.

Αλλά τεχνική καθοδήγηση σε σωματεία που είναι στην πιο ψηλή κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου και που φιλοδοξούν, τουλάχιστον θεωρητικώς, να σταθεροποιηθούν μέσα σε έναν κύκλο καλών ευρωπαϊκών ομάδων, μέσα ας πούμε περίπου στις είκοσι καλύτερες ομάδες της ηπείρου, δεν σημαίνει μόνο προπονητής. Μιλάμε για ένα σχετικά ευρύ φάσμα ανθρώπων, προπονητών, επιστημόνων του αθλητισμού, διαιτολόγων, εργοφυσιολόγων, γιατρών, γυμναστών, ψυχολόγων και άλλων ακόμα που λειτουργούν σαν ομάδα και με συντονισμένη δουλειά προσπαθούν να φέρουν αποτέλεσμα σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο οι νίκες και τα πρωταθλήματα που θα κατακτήσεις. Είναι η δυνατότητα να παράγεις νέους ποδοσφαιριστές, είναι ακόμα η ικανότητα του τεχνικού επιτελείου να αυξάνει την αξία των ποδοσφαιρτών της πρώτης ομάδας, έτσι ώστε όχι μόνο να παράγει κέρδη από πιθανή μεταγραφή τους, αλλά να κάνει τον σύλλογο δελεαστικό για ποδοσφαιριστές ταλέντα που θα δουν ενδεχόμενη μεταγραφή τους στον Ολυμπιακό σαν βατήρα για την απογείωση της καριέρας τους. Είναι αναλόγως με τα παραπάνω η ικανότητα να προστατεύεις την καριέρα των ποδοσφαιριστών σου. Πόση εμπιστοσύνη λέτε να δείχνει ένας νέος αθλητής στον φετινό Ολυμπιακό που κάθε βδομάδα έχει και έναν καινούριο τραυματία στις προπονήσεις του;
Και επιτέλους ας καταλάβουν στον σύλλογο πως η δουελιά στις υποδομές είναι επένδυση και μάλιστα σοβαρή επένδυση. Η ακαδημία τερματοφυλάκων της Παιανίας (μακράν η καλύτερη στην Ελλάδα) παρήγαγε κατά σειρά τρεις βασικούς τερματοφύλακες για την ομάδα του Παναθηναϊκού. Τους θυμίζω: Χαλκιάς, Κοτσόλης, Τζόρβας και οι τρεις με συμμετοχές στην εθνική ομάδα. Πόσο καιρό έχει να αγωνιστεί με αξιώσεις στον Ολυμπιακό ποδοσφαιριστής από τα τμήματα υποδομής;

Ας γυρίσουμε όμως στο βασικό: Πόσοι από τους προπονητές που πέρασαν από τον Ολυμπιακό ήταν κανονικοί προπονητές; Ας μιλήσουμε μόνο για φέτος. Ο Κετσμπάγια; Χμμ...έτσι κι έτσι. Διπλωματούχος ήταν, μια σχετική εμπειρία - σε σύλλογο πολύ, μα πάρα πολύ μικρότερων φιλοδοξιών- είχε. Τι δεν είχε; Τα εξής τρία: Γνώσεις πραγματικές, ειδικό βάρος και προσωπικότητα. Πως να σταθείς στον Ολυμπιακό χωρίς αυτά τα τρία;

Ο Ζίκο ή Λευκός Πελέ; Απλώς ανύπαρκτος! Με βαρύ όνομα που ο ίδιος φροντίζει να ευτελίζει υποκρινόμενος τον προπονητή. Με μια κάποια πείρα και ένα ιστορικό πολλών αποτυχιών και μιας σχετικής επιτυχίας στην Τουρκία. Στην πράξη αποδείχτηκε αδαέστατος περί του αντικειμένου και θεωρώ απίθανο να έχει φοιτήσει κανονικά σε σχολή. Περισσότερο διασκεδαστής παρά κόουτς, ας δούμε την αλήθεια κατάματα: ήταν χειρότερος του Κετσμπάγια, όσο κι αν θέλει πολύ προσπάθεια αυτό.

Ο τρίτος: Μπόζινταρ Μπάντοβιτς ή απλώς "Μπόσκο" όπως τον φωνάζουν όλοι. Πολύ καλό παιδί, άμοιρος ευθυνών για την κατάσταση που παρέλαβε, διπλωματούχος και διαβασμένος μεν, ανύπαρκτος σαν προσωπικότητα και παντελώς άπειρος δε. Ανέλαβε τον Ολυμπιακό και τηλεφωνούσε στον Μιχάλη Μητροτάσιο έναν καθηγητή Ποδοσφαίρου στην Σχολή Προπονητών της ΕΠΟ και στα ΤΕΦΑΑ (καλό επιστήμονα, αλλά κακό δάσκαλο και ανύπαρκτο σαν προπονητή) για να τον ρωτήσει τι να κάνει στην προπόνηση. Με όλη τη συμπάθεια για τον Μπόσκο, είναι ποτέ δυνατόν να είναι έτσι ο προπονητής του Ολυμπιακού ή μήπως θα ήταν ποτέ δυνατό με έναν κανονικό προπονητή να βρίσκονται τα σέντερ μπακ σου  σε θέσεις δεξιού ή αριστερού εξτρέμ;

Ας γυρίσει στη θέση του σκάουτερ ο Μπόσκο και όταν, αν και εφ' όσον αποκτήσει τις εμπειρίες για το επίπεδο του Ολυμπιακού, ας τον ξαναδούμε. Όμως ήμαρτον πια ας έρθει ένας κανονικός προπονητής.

Ας τον λένε Βαλβέρδε ή Τερίμ ή Λοράν Μπλαν ή Μπάγιεβιτς ή Λεμονή ή Μουρίνιο ή Μπούκοβι ή Χελένιο Χερέρα ή Λάκη Πετρόπουλο ή ακόμα και Σάκη Τσιώλη, αρκεί να είναι κανονικός προπονητής. Ζητάμε πολλά;

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Μια χαμένη χρονιά. "Τις πταίει;"(μέρος 1ον).

Μια χαμένη χρονιά δεν είναι απίθανο να υπάρξει. Δεν είναι αφύσικο και -προφανώς- δεν είναι το τέλος του κόσμου. Ίσως μάλιστα η φετινή χαμένη χρονιά να είναι πιο χρήσιμη από πολλές "κερδισμένες" τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί φέτος ήρθε πια η ώρα να μπουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Και αυτό αφορά τους πάντες.
Αφορά τον πρόεδρο και τη διοίκηση αν και νομίζω πως στον Ολυμπιακό ο όρος διοίκηση είναι ευτελέστερος πια και του όρου προπονητής. Διοίκηση σημαίνει (αν δεν με απατούν τα ελληνικά μου) μια ομάδα ανθρώπων που ασχολείται με τη οργανωση της ομάδας σε όλα τα επίπεδα, από το εμπορικό μέχρι το αθλητικό, που επιλέγει στρατηγικές και τακτικές και αποφασίζει για την εφαρμογή τους. Λοιπόν στον Ολυμπιακό είμαι βέβαιος πως δεν υπάρχει "ομάδα διοίκησης", ενδεχομένως να υπάρχουν μεμονομένα άτομα, πάντως ομάδα σίγουρα όχι. Αλλά το χειρότερο είναι -και είμαι εξίσου βέβαιος και γι αυτό-  πως αυτή -η ανύπαρκτη ως τέτοια- ομάδα το μόνο που δεν κάνει είναι να "αποφασίζει" και να "επιλέγει". Αυτά τα κάνει ο Σωκράτης μόνος του, πράγμα που βεβαίως είναι κακό, αλλά δεν είναι το χειρότερο κακό. Απείρως θλιβερότερο και επαχθέστερο είναι πως ο Σωκράτης Κόκκαλης "ασχολείται", "αποφασίζει" και "επιλέγει" όταν, αν και εφ' όσον αποφασίσει να το κάνει. Αποτέλεσμα; Το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού στα δύο τρίτα (και βάλε) της σεζόν πηγαίνει με τον "αυτόματο πιλότο". Και στο ποδόσφαιρο με τον "αυτόματο" δεν πηγαίνεις πουθενά.

Δεν πιστεύω πως ο Κόκκαλης βλέπει τον Ολυμπιακό συμφεροντολογικά. Τουλάχιστον δεν πιστεύω πως τον βλέπει μόνο έτσι. Δεν πιστεύω πως δεν θέλει ή ακόμα και πως δεν μπορεί να τον στηρίξει οικονομικά και -εξίσου σημαντικό αυτό- οργανωτικά. Δεν πιστεύω πως αδιαφορεί για την τύχη της ομάδας. Δεν πιστεύω ότι θέλει συνειδητά να εξαπατήσει τον κόσμο. Πιστεύω όμως ότι -απλούστατα- δεν μπορεί. Δεν μπορεί να είναι πια αυτό που εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια ήταν. Δηλαδή ο απόλυτος οικονομικός, διοικητικός και οργανωτικός άξονας γύρω από τον οποίο κινήθηκε όλο το σύστημα ΠΑΕ Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.
Δεν μπορεί γιατί τα χρόνια περνούν για όλους και φυσικά για τον ίδιο, δεν μπορεί γιατί βρισκόμαστε σε κατάσταση εθνικής και διεθνούς οικονομικής κρίσης που η λογική λέει ότι είναι αδύνατο να μην τον έχει αγγίξει. 
Είναι αλήθεια, ο Σωκράτης Κόκκαλης υπήρξε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού με τον οποίο σύλλογος έφτασε στις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Στα 12 πρωταθλήματα σε 13 χρόνια, στα επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα, στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και δύο φορές στις 16. Επί Κόκκαλη ο Ολυμπιακός επέκτησε -επιτέλους- σύγχρονο προπονητήριο. Επί Κόκκαλη -επιτέλους ξανά- δημιουργήθηκαν τμήματα υποδομής και ποδοσφαιρικές "ακαδημίες"  του Ολυμπιακού σε όλη την Ελλάδα. Επί Κόκκαλη αγωνίστηκε στον Θρύλο ο μεγαλύτερος μπαλαδόρος που είδαν ποτέ τα ελληνικά γήπεδα, ο Ζιοβάνι. Επί Κόκκαλη είδαμε στην ομάδα ποδοσφαιριστές σαν τον Καρεμπέ, τον Τζόλε, τον Ριβάλντο, τον Ζάχοβιτς, τον Ζέτερμπεργκ, τον Ζε Ελίας, τον Γκαλέτι, τον Ντάρκο, τον Γεωργάτο, τον Στέλιο και τόσους άλλους. Θα έλεγα επίσης πως επί Κόκκαλη έγινε το νέο Καραϊσκάκη, αλλά αφ' ενός το παλιό ήταν μακράν πιο όμορφο, αφ' ετέρου το ιδιόκτητο (ή ιδιόχρηστο στην περίπτωσή μας) γήπεδο είναι μεγάλη υπόθεση για τη ιδιοκτησία μιας ομάδας, αλλά -νομίζω- ότι πολύ απέχει απ' το να είναι και σωτήριο για την ίδια την ομάδα. Θυμίζω πως η Μίλαν ή η Γιουβέντους δεν έχουν ιδιόκτητα γήπεδα, αυτό όμως δεν τις κάνει μικρές ομάδες...

Τέλος πάντων, σωστά και αληθινά όλα τα παραπάνω περί προσφοράς Κόκκαλη, αλλά επείδη "τα στερνά τιμούν τα πρώτα", αν ο Σωκράτης συνεχίσει να μην αντιλαμβάνεται το προφανές, ότι δηλαδή ο Ολυμπιακός χρειάζεται να περάσει σε μία άλλη φάση, με ένα νέο μοντέλο οργάνωσης, λιγότερο προσωποπαγούς και κυρίως λιγότερο πατερναλιστικής, τα "στερνά" μπορεί να είναι τόσο άθλια που να σβήσουν από τη μνήμη μας τα ένδοξα "πρώτα"...





Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

85 Χρόνια Έφηβος Χωρίς Παραχαράξεις

10 Μαρτίου του 1925, στην ταβέρνα του Μοίρα, στον Πειραιά φυσικά, μαζεύτηκαν για πρώτη φορά οι ιδρυτές του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς και αποφάσισαν να φτιάξουν τον σύλλογο. Σαν σήμερα.
Γενέθλεια λοιπόν για τον Θρύλο μας και κυρίως πραγματικά γενέθλεια. Ο Ολυμπιακός και οι φιλάθλοί του, ποτέ δεν μετακόμισαν προς τα πίσω την ημερομηνία ίδρυσης του συλλόγου μας για να διεκδικήσουμε μια δήθεν αρχαιότητα. Ο Παναθηναϊκός προβάλει σαν ημερομηνία ίδρυσής του εκείνη της ίδρυσης ενός άλλου σωματείου, του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Αθηνών και ως ενδιάμεσο στάδιο εξέλιξής του ένα άλλο ξεχωριστό σωματείο τον Πανελλήνιο Ποδοσφαιρικό Όμιλο Αθηνών, ο Πανιώνιος δηλώνει έτος ίδρυσης, το έτος που ιδρύθηκε ένα μουσικοφιλολογικός σύλλογος, ο Ορφέας Σμύρνης, ο Εθνικός Πειραιώς δηλώνει προσφάτως το εντελώς αυθαίρετο 1923, ενώ για χρόνια δήλωνε το σωστό 1925, μόνο και μόνο για να εμπεδώσει κάποιο προνόμιο παλαιότητας σε σχέση με τον μεγάλο σύλλογο του Πειραιά, όταν η αλήθεια είναι πως έχει ιδρυθεί όχι μόνο το ίδιο έτος με τον Ολυμπιακό, αλλά και μερικούς μήνες αργότερα. Αυτά μάλιστα είναι μόλις τρία από τα πολλά παραδείγματα αλλαγής, επί το πρεσβυτέρω των ετών ιδρύσεως πολλών ποδοσφαιρικών συλλόγων στην χώρα.

Ο Θρύλος όχι μόνο δεν εκμεταλλεύεται την ποδοσφαιρική του "προϊστορία" που θα μπορούσε να στείλει τη χρονολογία ίδρυσης του συλλόγου -μέσω του πραγματικού ποδοσφαιρικού μας παππού, του Πειραϊκού Συνδέσμου- στον 19ο αιώνα, αλλά αντιθέτως προβάλει το αληθινό 1925, διότι απλούστατα δεν ντρέπεται για την ιστορία του, δεν ψάχνει δεκανίκια, δεν έχει ανάγκες από πλαστές δάφνες του αρκούν οι άφθονες γνήσιες που έχει κατακτήσει και -κυρίως αυτό- είναι μάγκας. Κι οι μάγκες δεν λένε ψέματα και δεν παραχαράσουν.

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Ερν(έστω;) Βαλβέρδε.

Το επικοινωνιακό φάρμακο για τις κακές εμφανίσεις του Ολυμπιακού την φετινή χρονιά, για το πιθανότατο ενδεχόμενο να μην κερδίσει η ομάδα κανέναν τίτλο, για την ανυπαρξία της φωνής του Ολυμπιακού σε όλα τα όργανα διοίκησης του ελληνικού ποδοσφαίρου και τις συνέπειες αυτής της ανυπαρξίας στους αγώνες, για το κακής ποιότητας ποδόσφαιρο που προσφέρει φέτος η ομάδα, για όλα λίγο πολύ, βρέθηκε: Είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο προπονητής από την Εξτρεμαδούρα (που για έναν παράδοξο λόγο από τον ελληνικό δημοσιογραφικό λόγο θεωρείται "Βάσκος") είναι σήμερα όχι μια κάποια, άλλα η μόνη λύση. Τουλάχιστον γι αυτό αγωνίζονται να μας πείσουν απαξάπαντες οι περί των Ολυμπιακό ομιλούντες και γράφοντες, οι ένεκα -ορισμένες μάλιστα φορές και εις βάρος- του Ολυμπαικού τα προς το ζην προσποριζόμενοι.

Πιο πολύ λοιπόν από ποτέ χρειάζεται τώρα μια εκτίμηση για το πόσο καλός και πόσο κακός είναι ο -πάντα συμπαθής έτσι κι αλλιώς-Ερνέστο.

Ας αρχίσουμε με τα θετικά:
Ο Βαλβέρδε είναι προπονητής, αυτό είναι βέβαιο. Είναι προπονητής όπως δεν είναι ο Ζίκο που -προφανώς- δεν φοίτησε ποτέ κανονικά σε σχολή προπονητών και δεν "υπέστη τας πτυχιακάς εξετάσεις", διότι, ας μη γελιόμαστε, ποιος στην Βραζιλία θα απαιτούσε από τον Ζίκο φοίτηση και εξετάσεις για να τον κάνει προπονητή; Συντριπτικά πιθανότερο είναι να του έστειλαν το πτυχίο στο σπίτι.
Είναι προπονητής όπως δεν είναι ο -εξίσου συμπαθέστατος- Μπόσκο Μπάντοβιτς ο οποίος ναι μεν φοίτησε κανονικά και "υπέστη τα εξετάσεις" πλην το έπραξε στις σχολές προπονητών της Ε.Π.Ο. που -μπορώ να το διαβεβαιώσω εξ ιδίας πείρας- είναι η αθλιότερη εκπαιδευτική διαδικασία που προσφέρεται στην Ελλάδα. Και πράγματι για να είσαι η αθλιότερη εκπαίδευση εν Ελλάδι πρέπει να είσαι πάρα μα πάρα πολύ άθλια.
Είναι προπονητής όπως δεν είναι πάλι ο Μπόσκο, διότι είχε την ευφυΐα και την τύχη να ακολουθήσει μια ομαλή προπονητική πορεία. Από σωματεία μικρότερων απαιτήσεων σε ομάδες με μεγαλύτερους στόχους. Έκανε αυτό που ο -φίλαθλος- λαός μας λέει "αγροτικό".

Επιπλέον επί προπονήσεως Βαλβέρδε ο Ολυμπιακός για μία περίοδο δύο περίπου μηνών έπαιξε πράγματι πολύ ποιοτικό ποδόσφαιρο. Ήταν ο Νοέμβριος και ο Δεκέμβριος του 2008 με τις πολύ καλές εμφανίσεις και τα ιστορικά σκορ στην ευρωπαϊκή διοργάνωση που συμμετείχε (5-1 επί της Μπενφίκα και 4-0 επί της Χέρτα) και με σπουδαία παιχνίδια στην Ελλάδα, όπως το Ολυμπιακός-Πανιώνιος 4-1 με πάνω από 40 τελικές προσπάθειες.

Ο Βαλβέρδε είχε επίσης επαγγελματική συμπεριφορά και σοβαρότητα. Δεν είναι γραφικός, είδος ενδημικό στα ελληνικά ποδοσφαιρικά πράγματα, δεν ωρύεται, δεν κομπάζει, δεν λοιδωρεί, δεν είναι λειτουργικά αναλφάβητος (άλλο ενδημικό είδος στην πατρίδα μας).

Ο Βαλβέρδε ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είχε καταφέρει να λειτουργεί η ομάδα σοβαρά και με επαγγελματισμό, τουλάχιστον στους χώρους δικής του ευθύνης, δηλαδή στο γήπεδο και στα αποδυτήρια. Είχε επίσης για τους ίδιους λόγους κερδίσει την εκτίμηση των οπαδών.

Να δούμε τώρα και τ' αρνητικά:

Ο Βαλβέρδε δουλεύει μεν, αργεί δε πολύ να αντιληφθεί. Άργησε να αντιληφθεί πως ο Άντζας ήταν απαραίτητος στο κέντρο της άμυνας. Πόσο άργησε; Ακριβώς όσο χρειαζόταν για να μείνει η ομάδα εκτός Τσάμπιονς Λιγκ σε μια από τις χειρότερες σελίδες στην ιστορία της, δηλαδή ένα ματς.
Άργησε να αντιληφθεί πως ο Ολυμπιακός με δύο επιθετικούς μεταφέρει όλη την πίεση στα 2/3 του γηπέδου του αντιπάλου και έτσι μειώνει και τα αναγκαία τρεξίματα των χαφ και αυξάνει τις επιθετικές προοπτικές μέσα στην περιοχή των άλλων. Πόσο άργησε; Όσο για να κινδυνεύσει να χάσει το Κύπελλο, πρώτα με τον ΠΑΟΚ, μέχρι να μπει ο Ντάρμπισιρ, ύστερα με την ΑΕΚ, πάλι μέχρι να μπει ο Ντάρμπισιρ.
Άργησε να αντιληφθεί πως ο (δεν θυμάμαι το όνομά του) αδελφός του Τσάβι Αλόνσο, δεν κάνει. Πόσο άργησε; όσο για να χαθεί σχεδόν όλη η μεταγραφική περίοδος.

Η προπονητική φιλοσοφία του Ερνέστο έχει μία πρακτικά αρχή: Πίεση στην άμυνα του αντιπάλου. Με την πολύ απλή λογική που φέτος είχε το μεγάλο κουράγιο ο Νιόπλιας να την εξηγήσει στους δημοσιογράφους και που λέει με δυο λέξεις: "Να κλέβω τη μπάλα ψηλά, γιατί έτσι δεν χρειάζεται να την κουβαλάω 70 μέτρα για να κάνω επίθεση, σε 30 μέτρα φτάνω σε τελική προσπάθεια". Απλό, κατανοητό, σαφές και σωστό, μόνο που -δυστυχώς- στο ποδόσφαιρο κάθε φάρμακο έχει το αντίδοτό του. Αν πέσεις σε αντίπαλο με στοιχειωδώς καλή κυκλοφορία και κίνηση χωρίς μπάλα (κυρίως κάθετη) κινδυνεύεις στις τέσσερις πάσες να σου βγουν ραντεβού φάτσα φόρα με τον τερματοφύλακά σου. Δεν χρειάζεται να πούμε ποιος ήταν καλύτερος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού την περσινή χρονιά. Ο Νικοπολίδης φυσικά...

Τέλος "μπατ νοτ λιστ" που λένε και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι, ο Βαλβέρδε είναι φιλόδοξος και Ισπανός και όταν προέρχεσαι από μια χώρα στην οποία διεξάγεται ένα από τα δύο καλύτερα (και ακριβότερα) πρωταθλήματα του πλανήτη πάντα εκεί θα θες να γυρίσεις και να καταξιωθείς. Φαντάζεστε ότι είναι ποτέ δυνατό ο ιδιοκτήτης της Μεγάλης Βρετανίας (του ξενοδοχείου ντε) να ενθουσιάζεται με την προοπτική να αποκτήσει μια μικρή αγροτουριστική μονάδα στο Ταϋγετο; Θα έπρεπε να είναι πολύ ρομαντικός και ο Ερνέστο (παρά το φορτισμένο με πολλές -σχεδόν ρομαντικές- σημασίες όνομά του) μάλλον δεν είναι.