Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Για τις δηλώσεις ενός κατ' εντολή προέδρου.

Ακούγεται από χθες, μετά τις φαιδρές δηλώσεις του εντολοδόχου προέδρου της ΠΑΕ ΑΕΚ, πως κακώς ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι παρεχώρησε στην ΑΕΚ το Καραϊσκάκη για να δώσει κάποιον ευρωπαϊκό της αγώνα. Είναι λάθος αυτή η άποψη. Και είναι λάθος διότι η ΑΕΚ ήταν πάντα μικρή ομάδα. Ετεροκαθοριζόμενη από την ένταξή της στο αντιολυμπιακό σύνολο που συγκροτούν όλες οι υπόλοιπες ομάδες εναντίον του Ολυμπιακού. Χωρίς μάλιστα να κατέχει κι εκεί κάτι περισσότερο από την τρίτη θέση (μετά τους ΠΑΟ και ΠΑΟΚ, μόλις πάνω από τον Άρη, τον Ηρακλή και τα επαρχιακά σωματεία). Ο Ολυμπιακός όμως είναι η μοναδική αυτοκαθοριζόμενη οντότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου και ένας από τους δύο-τρεις μεγαλύτερους πολυαθλητικούς συλλόγους του πλανήτη και γι αυτό δεν του επιτρέπονται μικρότητες. Άρα καλώς έπραξε και έδωσε το γήπεδό του στην ΑΕΚ. Το αντίθετο θα ήταν μικροπρέπεια, ταιριαστή σε εκείνους που καθορίζονται, όχι σε εκείνους που καθορίζουν.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Μάγκες!!!

Γι αυτό μένουμε πάντα περήφανοι που είμαστε Γαύροι!!!

Ανακοίνωση Επιτροπής Οπαδών του Ολυμπιακού

"Κύριοι της Διοίκησης και του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού,



Είμαστε οι άδολοι και συνειδητοποιημένοι οπαδοί του Ολυμπιακού μας, του Ολυμπιακού μας που για κάποιους εδώ είναι πάνω από αξίες όπως οικογένεια, ιδεολογία, θρησκεία, ακόμα και πιο πάνω από την ίδια την αξία της ζωής τους.


Είμαστε αυτοί οι τρελοί που τραγουδάμε απανταχού της γης "είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό, όπου πας εσύ θα μια πάντα εκεί να σου τραγουδώ», που στα απλά ελληνικά σημαίνει: ότι και να συμβεί στον Θρύλο μας θα είμαστε κοντά του, στο καλό και στο κακό, και το κυριότερο ποτέ δεν θα τον προδώσουμε, δεν θα επιτρέχουμε σε κανένα ξανά να του κάνει κακό και δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε την Μάνα του Θρύλου μας να ζήσει πέτρινα χρόνια όπως έγινε και στο Ποδοσφαιρικό Τμήμα – κάναμε αυτό το λάθος μια φορά, δεύτερη φορά ουκ ανδρός σοφού.


Κύριοι,Επιλεχτήκατε να έχετε την τιμή να είστε Διοίκηση του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού μας και να τον υπηρετήσετε και να τον διοικήσετε με ευθύνη, με αγάπη και να τον έχετε πάντα ψηλά ως αρμόζει στην Ιστορία και τον περήφανο κόσμο του. Εσείς τι κάνατε; Όχι πάντως τα αυτονόητα. Αντιθέτως, καταχρεώσατε τον Σύλλογο, επιχειρήσατε με ψέματα να σπιλώσετε ανθρώπους με πολύχρονη ιστορία στον Θρύλο μας, δεν προστατέψατε την αξιοπρέπεια των αθλητών μας κάνοντας τους ζητιάνους για τα δεδουλευμένα τους, λες και δεν έχουν ανάγκες ζωής για τους ίδιους και τις οικογένειες τους και επιπλέον διώξατε αθλητές – σημαίες από τον Σύλλογο μας με τον πιο προσβλητικό τρόπο μειώνοντας όχι μόνο τις αμοιβές τους αλλά και την προσωπικότητα τους.


Κύριοι,Ο ουρανοκατέβατος "κύριος" που θέλει να λέγεται Πρόεδρος του Ερασιτέχνη μας είχε το θράσος να ξεστομίσει το απίστευτο "πέρασαν οι εποχές που υπήρχαν παίκτες-σημαίες", ξεχνώντας ο άμοιρος και ανιστόρητος ότι τις σημαίες των Ομάδων του Ολυμπιακού μας τις ανεβάζει και τις κατεβάζει μόνο ο υπερήφανος κόσμος του και μόνο αυτός.


Κύριοι,Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να λέει ότι είναι τίμια, πρέπει και να φέρεται και τίμια, δηλαδή Πρόεδρε και Σύμβουλοι, η θέση σας δεν ήταν για να πουλάτε γκλαμουριά στην πλάτη του Ολυμπιακού μας, αλλά και να ματώνει η τσεπούλα σας – έτσι απλά και αντρίκια, αν γνωρίζεται την λέξη αντρίκια και την σημασία της για να συνεννοούμαστε. Προσβάλατε και εξευτελίσατε τον Ολυμπιακό μας και τον υπερήφανο κόσμο του, τον φτάσατε στο χείλος του γκρεμού και αυτό για τον κόσμο μας ισούται με εσχάτη προδοσία.


Λοιπόν "κύριοι" για να τελειώνουμε, Για όλα τα παραπάνω και για το "μεγάλο" έργο που αφήσατε στον Ολυμπιακό μας, σας ανακοινώνουμε: ως το Σάββατο 16 Οκτωβρίου θα υποβάλετε όλοι ανεξαιρέτως τις παραιτήσεις σας και θα αποχωρήσετε σεμνά, ταπεινά και αθόρυβα από το Σπίτι του Θρύλου μας και Σπίτι μας, και αν επιλέξετε να μην εκτελέσετε την εντολή μας – γιατί αν δεν καταλάβατε ακόμα, για εντολή πρόκειται – από την Κυριακή και μετά ότι και αν συμβεί η ευθύνη θα είναι όλη και αποκλειστικά δική σας. Αντίο σας…".


ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΟΠΑΔΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ"



Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Αθλητικοί Σύλλογοι στον Πειραιά στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ο Πειραιάς υπήρξε ανέκαθεν αστικός, πράγμα που για την Ελλάδα του 19ου αιώνα αποτελεί εξαίρεση. Πράγματι είναι λίγες οι ελληνικές πόλεις της εποχής που δημιουργήθηκαν απευθείας ως αστικές συνοικίσεις (ο Πειραιάς, η Ερμούπολη κι ο Βόλος είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα) ή που δεν κουβαλούν στις πολύ πρόσφατες αναμνήσεις τους τις εποχές που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από διαμετακομιστικά κέντρα της τριγύρω τους υπαίθρου, περισσότερο αγροτικά κεφαλοχώρια παρά πόλεις στην κυριολεξία.


Ένα λοιπόν από τα πράγματα που κάνουν οι αστοί μόλις συνειδητοποιήσουν ως τέτοιους τους εαυτούς τους είναι η ίδρυση και η οργάνωση σωματείων κάθε είδους. Φιλανθρωπικών, κοινωνικών, πολιτιστικών εν γένει ή ιδιαιτέρως φιλολογικών, λογοτεχνικών και μουσικών. Φυσικά και αθλητικών. Η αστική παράδοση των σωματείων έφτανε πολύ περισσότερο έντονη στα λιμάνια της Μεσογείου, που εκείνα τα χρόνια ήταν περίπου μια βρετανική λίμνη, τουλάχιστον σε ό,τι αφορούσε στην οικονομία της. Και είναι γνωστή η εμμονή των αγγλοσαξόνων αστών με τους κάθε λογής συλλόγους. Ως μεσογειακό λιμάνι λοιπόν ο Πειραιάς έτρεξε σύντομα να αντιγράψει τις βρετανικές συνήθειες. Άρα δεν είναι καθόλου παράξενο που «εν πειραιεί» στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα συνέβη ένας οργασμός δημιουργίας αθλητικών σωματείων.


Από την άλλη ο αθλητισμός ήταν μια επικροτούμενη (αν και όχι επιδοτούμενη ακόμα) από το κράτος δραστηριότητα. Όχι μόνο από το κράτος, αλλά από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας της εποχής που εμφορούμενη από το απόλυτο ιδεολόγημα εκείνων των ετών, δηλαδή τη Μεγάλη Ιδέα, προσδοκούσε από την γυμναστική δραστηριότητα και τα σπορ, τα ατομικά κυρίως σπορ, την δημιουργία μιας σφριγηλής και εύρωστης νεολαίας που θα ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει στα πεδία των μαχών το όραμα της εθνικής ολοκλήρωσης. Εν ολίγοις οι κοινωνία ήθελε γυμνασμένα, δυνατά, γρήγορα και με αντοχές παιδιά που θα ήταν σε θέση να πάρουν πίσω την Πόλη.


Μεγάλη ώθηση στον πειραιώτικο αθλητισμό της εποχής έδωσε το γεγονός πως το Νέο Φάληρο, ήδη από τη δεκαετία του 1870, είχε καθιερωθεί σαν το κατεξοχήν κοσμικό, μεγαλοαστικό θέρετρο της πρωτεύουσας. Ο αθλητισμός ήταν η νέα ενασχόληση του συρμού στους μεγαλοαστικούς κύκλους της Αθήνας που ανακάλυπταν ότι τις ώρες της διασκέδασής τους μπορούσαν να τις διανθίζουν με γυμναστικές ασκήσεις ή γυμναστικά παιχνίδια. Κοντά στη μουσική, στο θέατρο και στους θιάσους που μετακαλούσαν από την Ιταλία κυρίως, αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη, ήρθαν να προστεθούν ανάμεσα στις αγαπημένες συνήθειες της ελληνικής «μπελ επόκ» οι μοντέρνες αθλητικές ή παρααθλητικές δραστηριότητες. Το θαλάσσιο κολύμπι, η ποδηλασία, το τένις, το κρόκετ (πρόδρομος του γκολφ), η κωπηλασία και η ιστιοπλοΐα, η πεζοπορία, η ξιφασκία και η σκοποβολή, η ιππασία, το κυνήγι φυσικά που τότε εθεωρείτο σπορ (για τους κυνηγούς, όχι για τα θηράματα). Όλα ή περίπου όλα τα σπορ νέα και παλαιότερα μπορούσε κανείς να τα εξασκήσει στο διασκεδαστήριο των εύπορων αθηναίων, στο Νέο Φάληρο.


Δεν είναι τυχαίο πως ο πρώτος αθλητικός σύλλογος της χώρας, ο Όμιλος Ερετών (δηλαδή κωπηλατών) ιδρύθηκε στα 1885 ακριβώς εδώ, στο Νέο Φάληρο, με την πλήρη ονομασία: Όμιλος Ερετών Φαλήρου, για να μετονομαστεί τρία χρόνια αργότερα όταν και μετακόμισε στο Πασαλιμάνι σε απλώς «Όμιλος Ερετών».

Πάντως συχνότατα οι αθλητικοί σύλλογοι που ιδρύονταν μέσα στις δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και στις τρεις πρώτες του 20ου, δεν είχαν αποκλειστικά αθλητικούς σκοπούς. Συχνά ήταν σωματεία που δίπλα στο ενδιαφέρον τους για τον αθλητισμό έβαζαν και άλλες κοινωνικές ή πολιτιστικές δραστηριότητες. Μπορούσαν να συντηρούν αγωνιστικά τμήματα αθλημάτων και αθλοπαιδιών, ενώ ταυτοχρόνως δημιουργούσαν θεατρικές ομάδες, φιλαρμονικές και μπάντες ή οργάνωναν μέσω του εκδρομικού τους τομέα περιηγήσεις ανά την Ελλάδα, σε εποχές που τα ταξίδια ήταν δύσκολα λόγω έλλειψης μέσων και υποδομών.

Το πιο προφανές παράδειγμα τέτοιου πολυσυλλεκτικού συλλόγου στον Πειραιά είναι ο Πειραϊκός Σύνδεσμος. Το κατεξοχήν πειραϊκό σωματείο που ιδρύθηκε στα 1894 από μια παρέα πειραιωτών με αγάπη για τη μουσική και εξελίχθηκε στον σημαντικότερο αθλητικό, κοινωνικό και πολιτιστικό φορέα της πόλης. Καλλιέργησε όλα σχεδόν τα ατομικά και ομαδικά σπορ,διέθετε στίβο με καρβουνόσκονη, είχε έντονη κοινωνική δράση σε όλα τα επίπεδα και από αυτόν δημιουργήθηκε το Ωδείο Πειραιώς, η φημισμένη μέχρι σήμερα Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, εργαστήριο φωτογραφίας και μια σειρά από άλλες πολιτιστικές προσπάθειες.


Η ποδηλασία υπήρξε ένα από τα πολύ μοντέρνα αθλήματα της εποχής καθώς μετέφερε τη σωματική άσκηση πάνω στη σέλα της τεχνολογικής προόδου που εξέφραζε τότε το ποδήλατο. Σε έναν κόσμο με μεγάλη πίστη ακόμα στο λαμπρό μέλλον που επεφύλασσαν οι τεχνικές και οι επιστήμες για τον σύγχρονο άνθρωπο, σε μια Ευρώπη αισιόδοξη- πριν ακόμα βυθιστεί ο Τιτανικός ή ξεσπάσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος - το ποδήλατο ήταν το πιο απλό σύγχρονο μέσο μεταφοράς και ακολουθούσαν τα συνθετότερα μηχανοκίνητα οχήματα και το νεογέννητο αυτοκίνητο. Όλα αυτά έδιναν μια αίσθηση ελευθερίας στη μετακίνηση και συνακόλουθα γενικότερης ελευθερίας και άνοιγαν νέους ορίζοντες στον άνθρωπο της εποχής. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως η ανάπτυξη της ποδηλασίας στην Ελλάδα πάνω στο γύρισμα του αιώνα από τον 19ο στον 20ο ήταν εφάμιλλη με χώρες πλούσιας ποδηλατικής παράδοσης σαν την Ιταλία και την Γαλλία όπου η ποδηλασία είναι σήμερα εθνικό σπορ. Άλλωστε οι ποδηλατικοί δρόμοι συμπεριλήφθηκαν στο ολυμπιακό πρόγραμμα ήδη από την πρώτη σύγχρονη διοργάνωση στα 1896. Μέσο-μεγαλοαστικό άθλημα στην αρχή απλώθηκε σύντομα και στα λαϊκότερα στρώματα του Πειραιά αν και θα χρειαστεί να περάσει σχεδόν ένας αιώνας για να πάψει το ποδήλατο να είναι το άπιαστο (λόγω έλλειψης χρημάτων) όνειρο πολλών παιδιών της πόλης. Πάντως από τους πρώτους αθλητικούς συλλόγους της πόλης υπήρξε ο Όμιλος Ποδηλατών Πειραιώς που συγκροτήθηκε στα 1891, ενώ η Ποδηλατική Ένωσις Πειραιώς ιδρύθηκε λίγα χρόνια μετά στα 1895.


Αλλά και στα υπόλοιπα αθλήματα ο Πειραιάς πρωταγωνίστησε. Ο Γυμναστικός Σύλλογος «Τα Ολύμπια» ιδρύθηκε στα 1893, μόλις ένα χρόνο μετά ο Όμιλος Κυνηγών Πειραιώς, ενώ ο Κολυμβητικός Όμιλος Πειραιώς-Αθηνών, που ανάμεσα στους σκοπούς του ήταν η διάδοση των «θαλασσίων λουτρών», στα 1899.


Ο Πειραιάς απετέλεσε όπως ήταν φυσικό λόγω της ύπαρξης υποδομών και σχετικού με το αντικείμενο ανθρώπινου δυναμικού την κοιτίδα των ναυταθλητικών προσπαθειών της Ελλάδας. Ο Ναυτικός Όμιλος Νέου Φαλήρου που έλαβε σάρκα και οστά στα 1903 υπήρξε ο πρώτος ναυταθλητικός, κυρίως ιστιοπλοΐκός, σύλλογος της πόλης και αργότερα θα ακολουθήσουν στα 1929 ο Ναυτικός Αθλητικός Σύνδεσμος και στα 1937 ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Πειραιώς, ενώ σημαντικό ιστιοπλοϊκό τμήμα ανάπτυξε και ο Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.

Εκτός όμως από τα αστικά στρώματα του μεγάλου λιμανιού της χώρας που είχε ήδη εξελιχθεί στο σπουδαιότερο βιομηχανικό της κέντρο, στην «Μαγχεστρίαν» της Ανατολής όπως έφτασε να χαρακτηριστεί, στον Πειραιά ζούσε η πολυπληθέστερη μικροαστική και προλεταριακή τάξη της Ελλάδας. Οι βιομηχανικοί εργάτες, οι εργάτες του λιμανιού, οι αμαξάδες, οι μικροτεχνίτες κι οι ψαράδες έμεναν μάλλον αδιάφοροι για αθλήματα όπως το τένις, η ιστιοπλοΐα και το κρόκετ. Το δικό τους σπορ ήταν το ποδόσφαιρο. Παιδί κι αυτό της βιομηχανικής επανάστασης και της συνακόλουθης βίαιης συχνά προλεταριοποίησης της αγροτικής τάξης, το ποδόσφαιρο διαδόθηκε κυρίως από τους Εγγλέζους ναυτικούς που το μετέφεραν από λιμάνι σε λιμάνι. Γι αυτό κι ο Πειραιάς μαζί με τα υπόλοιπα λιμάνια του ευρύτερου ελλαδικού χώρου, όπως η Πάτρα, η Θεσσαλονίκη και η Σμύρνη βρέθηκαν σε προνομιακή θέση καθώς ήταν οι πρώτοι που ήρθαν σε επαφή με το νέο παιχνίδι.


Στον Πειραιά πάντως για άλλη μια φορά ο Πειραϊκός Σύνδεσμος ήταν αυτός που καλλιέργησε το σπορ. Υπήρξε Πρωταθλητής Ελλάδος στα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου που διοργανώθηκαν απ’ τον ΣΕΓΑΣ στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα πριν ακόμα ιδρυθεί η Ε.Π.Ο. Από τις τάξεις του άλλωστε προήλθαν οι αθλητές και οι παράγοντες που στα 1925 δημιούργησαν τις μεγάλες ομάδες του πειραϊκού ποδοσφαίρου, ανάμεσά τους και τον μεγαλύτερο πολυαθλητικό οργανισμό στην Ελλάδα, τον Ολυμπιακό Πειραιώς.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Πόλο ή που χάθηκαν όλοι οι "ολυμπιακάρες";

Αυτό που συμβαίνει εδώ και κάποιο διάστημα με το αντρικό πόλο του Ολυμπιακού είναι φαιρδό και άθλιο ταυτόχρονα. Αφήνεται στην πλήρη παρακμή μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη ομάδα που είχε ποτέ ο σύλλογος σε όλα τα -ομαδικά τουλάχιστον- αθλήματα. Το πόλο έχει καταφέρει μοναδικά πράγματα, από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ μέχρι και να κατακτήσει δύο χρονιές όλους τους έλληνικούς τίτλους (πρωτάθλημα και κύπελλο) χωρίς να παραχωρήσει έστω μία ισοπαλία, μόνο με νίκες. Το τμήμα αυτό είναι το στολίδι του ερασιτέχνη.

Η αρχή έγινε με την αποχώρηση του Θοδωρή Χατζηθεοδώρου. Τώρα μένουν και τα συμβόλαια των υπολοίπων αθλητών στον αέρα. Κανείς από όλους του "ολυμπιακούς" που κάθε δυο και λίγο δηλώνουν πως ο Ολυμπιακός είναι η ταυτότητά τους, το σπίτι τους, το εικονισμά τους και άλλα παρόμοια, δεν φιλοτιμήθηκε προς το παρόν να δώσει τα πραγματικά ελάχιστα χρήματα που χρειάζεται η υδατοσφαίριση για να συνεχίσει να πρωταγωνιστεί σε Ελλάδα και Ευρώπη. 
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης των οικονομικών μεγεθών, να πούμε πως θα αρκούσαν τα χρήματα του συμβολαίου ενός  (όχι του πιο ακριβοπληρωμένου) μπασκετμπολίστα, του Βασιλόπουλου φερ' ειπείν, (έτσι για να αναφέρουμε τυχαία ένα όνομα) για να γίνει το τμήμα υδατοσφαίρισης του Ολυμπιακού όχι μόνιμος πρωταγωνιστής στην Ελλάδα, όπως ήδη είναι, αλλά μόνιμος πρωταθλητής Ευρώπης.

Οι προβεβλημένοι και πλούσιοι "ολυμπιακάρες" πάντως ας ξέρουν πως από αυτά κρίνονται. Και όχι από τις πομπώδεις δηλώσεις αφοσίωσης στον Θρύλο. Κι αυτό ισχύει για όλους.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Καλή μπάλα!

Ωραίο ποδόσφαιρο στο χθεσινό παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης, μέσα στο για πρώτη φορά με κόσμο Καραϊσκάκη. 3-0, αλλά με πολλές χαμένες ευκαιρίες και η ομάδα θύμισε παρόμοιες εμφανίσεις που είχε κάνει πριν από δύο περίπου χρόνια με προπονητή πάλι τον Βαλβέρδε. Δυστυχώς τότε δεν υπήρξε συνέχεια στην καλή απόδοση, το ζητούμενο φέτος είναι να παγιωθεί ο Ολυμπιακός σε αυτά τα επίπεδα τουλάχιστον. 

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Mόνο ο Ολυμπιακός!

Συνέντευξη τύπου έδωσε ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου για να εξηγήσει πως και γιατί αποχώρησε από το Σύλλογο. Ανέφερε τη θέση του, τους λόγους και τις αιτιάσεις του προς τη διοίκηση του Ολυμμπιακου Σ.Φ.Π. Πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί του, κάποιοι θα διαφωνήσουν, αλλά περισσότερο απ' όλα έχει νόημα μια φράση του στη διάρκεια αυτής της συνέντευξης. Είπε ο Θοδωρής: «Θα γίνω γραφικός, αλλά να είστε σίγουροι ότι θα παίζω πόλο μέχρι να επιστρέψω. Θέλω να τελειώσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό»
Εδώ ένας σύνδεσμος με όλη τη συνέντευξη: http://www.sport-fm.gr/videos/1837
Ποτέ άλλοτε αθλητής άλλου συλλόγου δεν έχει κάνει τέτοια δήλωση και για άλλη μια φορά φαίνεται ξεκάθαρα ότι κανένας άλλος σύλλογος δεν μπορεί να αγγίξει έστω το πάθος που εμπνέει ο Ολυμπιακός στους αθλητές του και στους οπαδούς του. Για άλλη μια φορά λοιπόν, μόνο ο Ολυμπιακός!!!

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Περί Δαλούκα και άλλων λαμογίων...

Καλές και χρυσές οι δηλώσεις Βαγγέλη, αλλά ακόμα δεν βλέπουμε φως μέσα στο γήπεδο, δηλαδή δεν βλέπουμε διαιτητές που να σέβονται τον Ολυμπιακό. Ας αρχίσουμε απ' τον Δαλούκα λοιπόν και χωρίς πολλές φανφάρες και δηλώσεις ας μην τον ξαναδούμε σε ελληνικό γήπεδο.

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Περί Ενστάσεων και Άλλων Δαιμονίων

Τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο παρατηρείται μια ενστασιολαγνία, αλλά κυρίως μια ακατάσχετη ενστασιολογία. Όλα ξεκινούν από την ένσταση του Ολυμπιακού κατά της Καλαμαριάς τη χρονιά 2007-2008 και την απορρέουσα εξ αυτής κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η επίσημη θέση του Ολυμπιακού τότε είχε περιληπτικά ως εξής: "το ποδόσφαιρο παίζεται στα γήπεδα, αλλά με κανόνες και όταν οι κανόνες παραβιάζονται πρέπει να επεμβαίνουν τα όργανα και να εφαρμόζονται τα νόμιμα". Η δε ανεπίσημη θέση του συλλόγου ήταν ακόμα απλούστερη: "όλες οι ομάδες στη θέση μας αυτό θα έκαναν."


Η ημιεπίσημη (διότι επίσημη δεν υπήρξε ποτέ) θέση των αντιπάλων του Ολυμπιακού πέρασε από πολλές φάσεις. Στην αρχή αναπτύχθηκε η θεωρία πως ο Ολυμπιακός είχε νομικώς άδικο, αλλά οι διασυνδέσεις του με την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και το διεφθαρμένο σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου τον δικαίωσε στα ελληνικά δικαστήρια. Γι αυτό η αμέσως θιγόμενη Καλαμαριά, η εμμέσως θιγόμενη ΑΕΚ και ο απολύτως άσχετος με την υπόθεση ΠΑΟ απευθύνθηκαν στα διεθνή δικαστήρια, όπου και εκείνα δικαίωσαν τον Ολυμπιακό.

Όταν λοιπόν κατέρρευσε αυτή η γραμμή, ο συνεταιρισμός των υπόλοιπων ελληνικών συλλόγων εκτός του Ολυμπιακού (εξ αφορμής αυτής της υπόθεσης άλλωστε επανεπιβεβαιώθηκε το διαρκές σχήμα του ελληνικού αθλητισμού που θέλει το Ολυμπιακό από τη μία και όλους τους υπολοίπους από την άλλη) πέρασε στην ηθική κρίση της στάσης του Ολυμπιακού και απαξίωσε την ενέργειά του να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά του για την αναίρεση της παρανομίας την οποία είχε υποστεί. Η λέξη ένσταση απέκτησε παρόμοιο ηθικό φορτίο με εκείνο της μαστροπείας ή της ληστείας μετά φόνου και φυσικά όλες οι ομάδες, ιδιαιτέρως δε η εμμέσως θιγόμενη ΑΕΚ (περισσότερο μάλιστα και από την αμέσως θιγόμενη Καλαμαριά) προέβαλε την ηθική αξία της "μη ένστασης" και το ανήθικον του κερδισμένου στα χαρτιά αγώνα. Η ίδια ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο.

Βεβαίως αυτή η γραμμή παραβλέπει το γεγονός πως η Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως είναι η μόνη ελληνική ομάδα που έχει κερδίσει Κύπελλο και Πρωτάθλημα στα χαρτιά, άνευ αγώνος. Λίγο παλαιότερα βεβαίως, τόσο όσο σίγουρα δεν φτάνει η μνήμη του νεαρού χουλιγκάνου της σήμερον.



Από εκεί και ύστερα η ενστασιολογία συνεχίστηκε και - στο παράλογο ελληνικό ποδόσφαιρο - έβρισκε συχνά ευκαιρία να επιστρέψει. Πέρυσι ο Ολυμπιακός αν και αποκλείστηκε από τον Πανσερραϊκό στο Κύπελλο δεν έκανε ένσταση, όπως θα είχε δικαίωμα για κακή συμμετοχή ποδοσφαιριστή του Πανσερραϊκού και έσπευσε να δικαιολογήσει την διαφορετική αυτή τη φορά στάση του ισχυριζόμενος ότι επρόκειτο για στιγμιαίο ανθρώπινο λάθος του προπονητή των Σερρών που μόλις έγινε αντιληπτό διορθώθηκε και δεν επηρέασε την εξέλιξη του αγώνα. Δεν το έλεγε καθαρά, αλλά στην ουσία προσπαθούσε να αντιδιαστείλει την μία περίπτωση των Σερρών με την άλλη του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Στην πράξη όλοι καταλαβαίναμε πως ένα Κύπελλο Ελλάδος χωρίς μεγάλα οικονομικά οφέλη είναι εύκολο πεδίο για μεγαλοψυχίες.



Σήμερα η ΑΕΚ βρήκε την ευκαιρία να κάνει πραγματικότητα την τότε θέση της περί "ηθικής", μόνο που όλοι αντιλαμβανόμαστε πως αφ' ενός δεν είχε κανένα νομικό έρεισμα για να διεκδικήσει την υπόθεση, άλλωστε αν ήταν ηθικό θέμα δεν θα είχε ανακοινώσει μόλις αυτό προέκυψε πως το σκέφτεται και θα πράξει αναλόγως. Θα είχε εκ θέσεως απορρίψει την δυνατότητα της ένστασης. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για το πρώτο παιχνίδι ενός πρωταθλήματος που μόλις άρχισε με πραγματικά μικρή σημασία. Παραμένει το γεγονός πως στην θέση του Ολυμπιακού τότε δεν έχει βρεθεί ακόμα καμιά ελληνική ομάδα. Αν βρεθεί θα δούμε τι θα κάνει...

Για τον Αντώνη

Από το ιστολόγιο "Ανεξιχνίαστος Ιππότης" για τις κριτικές στον Αντώνη Νικοπολίδη:









Σκοτώνουν τ' Άλογα Όταν Γεράσουν;

Συχνά τελευταία ο Αντώνης Νικοπολίδης γίνεται αντικείμενο κριτικών. Άλλοι θεωρούν πως κακώς συνεχίζει το ποδόσφαιρο στην ηλικία του, άλλοι ψάχνουν και βρίσκουν δικά του λάθη σε όλα τα γκολ που δέχεται ο Ολυμπιακός και πολλοί πάντως με διαφόρους τρόπους, αλλά και με τη συστολή που αρμόζει όταν μιλάς για το ιερό τέρας των Ελλήνων τερματοφυλάκων, εκφράζουν την άποψη πως αν συνεχίσει να αγωνίζεται θα χαλάσει την υστεροφημία του ως τερματοφύλακας.


Όμως είναι γεγονός πως δεν υπάρχει τερματοφύλακας αλάνθαστος, όπως επίσης είναι αλήθεια ότι ο Νικοπολίδης ωρίμασε ποδοσφαιρικά και διέπρεψε στην θέση του σε ηλικία πολύ μεγαλύτερη των τριάντα. Τα πρωταθλήματα 2005-2006, 2006-2007 και 2007-2008 του Ολυμπιακού είναι κυρίως δικό του έργο, ενώ έζησε την απόλυτη καταξίωση στον τελικό του Κυπέλλου του 2008, δηλαδή σε ηλικία 37 ετών και έπαιξε τον καλύτερο αγώνα της καριέρας του μόλις πριν από 10 μήνες στο Άρσεναλ-Ολυμπιακός του περασμένου Τσάμπιονς Λιγκ.
Να δούμε λοιπόν αν οι κριτικές που γίνονται τελευταία έχουν βάση ή αν οφείλονται στην άγνοια, τους κοινούς τόπους και τις εμμονές των δημοσιογράφων (ενδεχομένως και του κοινού).

Οι σημαντικότερες φάσεις του αγώνα Ηρακλής - Ολυμπιακός 2-1, είναι χαρακτηριστικές και είναι εδώ. Οι περισσότεροι εστιάζουν την κριτική τους στο πέναλτι που κάνει ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού. Όμως η αντίδρασή του εκεί είναι κατά βάση σωστή. Ο Νικοπολίδης βγαίνει πάνω στον αντίπαλο και στην μπάλα -αφού πρώτα με μια πάσα στην πλάτη της άμυνας έχει εκτεθεί όλη η αμυντική διάταξη του Ολυμπιακού. Βγαίνει όπως θα έπρεπε να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις (πάσες στην πλάτη της άμυνας) και εξωθεί τον αντίπαλο στα πλάγια, επίσης όπως θα έπρεπε να κάνει. Η ένσταση είναι μία. Αν θα πρέπει να πέσει προς τη μπάλα για να την μαζέψει -με κίνδυνο όμως αν δεν προλάβει να κάνει πέναλτι- ή αν θα πρέπει να προσπαθήσει μένοντας όρθιος να βγάλει ακόμα πιο έξω τον αντίπαλο (με κίνδυνο όμως να δεχθεί σουτ προς την εστία του). Είναι μια πολύ δύσκολη φάση που γίνεται ακόμη δυσκολότερη από το γεγονός πως ο Σολτάνι είναι ένας σχετικά άγνωστος ποδοσφαιριστής στο ελληνικό πρωτάθλημα, άρα δεν είναι πολύ σαφή στον τερματοφύλακα που τον αντιμετωπίζει τα χαρακτηριστικά του. Αν ξέρεις φερ' ειπείν πως έχεις μπροστά σου έναν πολύ καλό τεχνικά ποδοσφαιριστή ή έναν πολύ γρήγορο, θα προσπαθήσεις μάλλον να τον καθυστερήσεις και να τον βγάλεις στα άκρα μακρυά από την εστία σου, παρά να του κλέψεις τη μπάλα. Κανονικά σε μια καλά προπονημένη ομάδα ο τερματοφύλακας πρέπει να έχει ενημερωθεί από τον προπονητή τερματοφυλάκων της ομάδας του για τα χαρακτηριστικά των αντιπάλων ποδοσφαιριστών και πρέπει να του έχει γίνει ανάλυση των ικανοτήτων και των αδυναμιών τους. Δεν ξέρουμε αν κάτι τέτοιο έγινε στον Νικοπολίδη, πάντως επέλεξε να πάει προς την μπάλα με μια σωστή τεχνικά έξοδο που όμως οδήγησε στο πέναλτι γιατί ο πολύ τεχνικός και γρήγορος Σολτάνι πρόλαβε να "τσιμπήσει" την μπάλα. Στο υπόλοιπο παιχνίδι όλες οι αντιδράσεις του Αντώνη Νικοπολίδη είναι εξαιρετικές συμπεριλαμβανομένης κι εκείνης στο δεύτερο γκολ που δέχεται όπου κάνει τα πάντα σωστά προκειμένου να καθυστερήσει τους αντιπάλους. Στην φάση είναι και πάλι ο Σολτάνι και η αντίδραση αυτή τη φορά του Νικοπολίδη είναι διαφορετική, δείγμα ότι έμαθε από την προηγούμενη φάση του πέναλτι και προσάρμοσε την τακτική του, προσόν που ελάχιστοι τερματοφύλακες διαθέτουν. Δυστυχώς η πολύ αργή επιστροφή των αμυνόμενων δεν βοήθησε στην αποτροπή του γκολ παρά την καλή προσπάθεια του Νικοπολίδη.
Υπήρξε επίσης μια άριστη απόκρουση σε φάουλ από τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού και μια ακόμα σωτήρια επέμβαση σε τετ α τετ.


Συμπερασματικά, σε έναν αγώνα όπου έκανε πολύ καλή εμφάνιση συνολικά, ο Αντώνης Νικοπολίδης μπορεί να ελεγχθεί μόνο για την φάση του πέναλτι που και αυτή οφείλεται περισσότερο σε ικανότητα του αντιπάλου παρά σε δική του έλλειψη. Τι να κάνουμε; Όπως έλεγε και ο Φουκώ: "αυτό που κάνει το ποδόσφαιρο ενδιαφέρον είναι η παρουσία του αντιπάλου"...

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Ο Μάρκο Πάντελιτς στον Ολυμπιακό.

Ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού είναι πια ο σέρβος επιθετικός Μάρκο Πάντελιτς, που οι πεσισσότεροι θαυμάζουμε από το προπέρσινο παιχνίδι με τη Χέρτα, το επιβλητικό 4-0 του Καραϊσκάκη, καθώς ήταν μακράν ο πιο ανησυχητικός μας αντίπαλος τότε.
Με σπουδαία καριέρα στην Μπουντεσλίγκα, αλλά και στο ολλανδικό πρωτάθλημα με τον Άγιαξ και στο σερβικό με τον Ερυθρό Αστέρα, έρχεται στην Ελλάδα μετά από πολυετή εμπειρία σε πολλά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και διοργανώσεις όντας εν ενεργεία βασικό στέλεχος της Εθνικής Σερβίας,με την οποία αγωνίστηκε στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Η σχέση του με το γκολ υπήρξε ανέκαθεν συνεπέστατη.Μιλούν γι αυτό οι αριθμοί που τον τοποθετούν στους πιο αξιόπιστους σκόρερ των ευρωπαϊκών γηπέδων. Με την απόκτηση του ο Ολυμπιακός ενισχύεται ακριβώς εκεί που πολλές φορές είχαμε τονίσει ότι πονούσε, στον άξονα.
Όσο για κάποιες ενστάσεις ως προς τον χαρακτήρα του θα επαναλάβουμε την πάγια θέση της σελίδας μας σε τέτοιες (καφενειακές) συζητήσεις: δεν τον θέλουμε για γαμπρό, ούτε ήρθε να ζητήσει το χέρι της αδελφής μας, γι αυτό δεν μας αφορά ο χαρακτήρας του. Είναι δουλειά του τεχνικού επιτελείου της ομάδας να λαμβάνει πάντα το μέγιστο δυνατό από τους ποδοσφαιριστές της.

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Γενική σύρραξη στο μπάσκετ.

Συμπλοκές μεταξύ των παικτών που οδήγησαν μάλιστα σε ελαφρούς τραυματισμούς και διακοπή του αγώνα. Αυτά σε φιλικό παιχνίδι της εθνικής μπάσκετ με την Σερβία του Ντούσαν Ίβκοβιτς τον οποίο οι διαιτητές είχαν ήδη φροντίσει να αποβάλλουν (στο φιλικό!) έτσι για να πάρει μια ιδέα για το τι πρόκειται να του συμβεί και στον πάγκο του Ολυμπιακού, στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Οι Φώτσης και Τσαρτσαρής πρωταγωνίστησαν στην ξεφτίλα, ενώ ακολούθησαν ρατσιστικές, φασιστοειδείς και αντισυναδελφικές δηλώσεις εναντίον αθλητών του Ολυμπιακού (με στόχο κυρίως τον Τεόντοσιτς).
Η σελίδα μας έχει τονίσει συχνά ότι όσο υπεύθυνη είναι η ομοσπονδία και τα υπόλοιπα θεσμικά όργανα της ελληνικής καλαθοσφαίρισης για την ασυλία και την προκλητική εύνοια που απολαμβάνουν οι ομάδα, οι αθλητές και οι παράγοντες του ΠΑΟ, άλλο τόσο είναι υπεύθυνη και η διοίκηση της ΚΑΕ Ολυμπιακός που ανέχεται αυτή την κατάσταση. Έτσι σήμερα η ασυδοσία τους έφτασε και μέχρι την εθνικη ομάδα που προφανώς θεωρούν πράσινο τσιφλίκι.

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Βρείτε τώρα λύση με τον Θοδωρή!

Επιτέλους ας βρεθεί άμεσα μια λύση για να συνεχίσει και να κλείσει την καριέρα του στον Θρύλο ο επί δεκαπέντε χρόνια καλύτερος έλληνας πολίστας και σημαία του συλλόγου.
Ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου υπήρξε σταθερά άξιος του φρονήματος του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς και βγήκε μπροστά για να στηρίξει την ομάδα πολλές φορές, μέσα κι έξω από το νερό. Είναι απαίτηση όλων των Γαύρων να βρεθεί μια αξιοπρεπής για όλους λύση. Ας ενδιαφερθούμε λοιπόν για το ζήτημα με κάθε τρόπο και μέσα από τα blogs.

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Σαν παλιό καλοκαίρι...

Το φετινό καλοκαίρι μοιάζει πολύ σαν τα παλαιότερα που ο Ολυμπιακός έδινε φιλικούς αγώνες και περίμενε την ώρα που θα ξεκινούσαν οι υποχρεώσεις του σε πρωτάθλημα, κύπελλο και στην ευρωπαϊκή διοργάνωση που θα συμμετείχε. Με αυτή την έννοια ο φετινός αύγουστος είναι ξένοιαστος και χαλαρός όπως πολλοί αρκετά χρόνια πριν.
Κι όμως, παντού στους καλοκαιρινούς προορισμούς της Ελλάδας ακούς τις παρέες να κουβεντιάζουν για τον Θρύλο, κυριώτερα δε για τις μεταγραφές που έκανε ή πρόκειται να κάνει.
Φαίνονται έτσι ξεκάθαρα δύο πράγματα. Το πρώτο ότι όπως δεν είναι τα ράσα που κάνουν τον παπά, αλλά το αντίθετο, έτσι δεν είναι και οι διοργανώσεις που καταξιώνουν ομάδες, αλλά είναι οι μεγάλες ομάδες που δίνουν κύρος στις διοργανώσεις. Να βάλουμε ένα στοίχημα; Πόσοι έλληνες θα βλέπουν φέτος τους ευρωπαϊκούς αγώνες και πόσοι τους αγώνες του Ολυμπιακού στο Κύπελλο Ελλάδος; Κάτι μου λέει πως οι δεύτεροι θα έχουν μεγαλύτερη θεαματικότητα κι αυτό βεβαίως διότι εκεί θα συμμετέχει η μεγάλυτερη ελληνική ομάδα.

Το δεύτερο ζήτημα του φετινου καλοκαιριού είναι πως συνιστά την μεγαλύτερη ευκαιρία που παρουσιάστηκε στον ποοσφαιρικό Ολυμπιακό τα τελευταία 5 τουλάχιστον χρόνια για να δημιουργήσει μια κορυφαία ομάδα με προοπτική πολλών ετών. Υλικο υπάρχει και συνεχώς εμπλουτίζεται (επιτέλους όμως ας βρεθούν και κάποιες πολύ καλές μονάδες για τον άξονα) ταλέντα κι μάλιστα ελληνικά από τα τμήματα υποδομών του συλλόγου για πρώτη φορά εδώ και 40 χρόνια έχουμε εν αφθονία, χρόνο (αυτό το πιο πολύτιμο είδος σε ανεπάρκεια του σύγχρονου ποδοσφαίρου) αγοράσαμε και με το παραπάνω. Ας τα εκμεταλλευτούμε όλα αυτά...

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Η αλήθεια...

...είναι πως αυτός ο Ολυμπιακός συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε μόλις δυο μήνες πριν, από την αθλιότητα των play off. Η αλήθεια επίσης είναι ότι χθες στο Ισραήλ αποκλείστηκε από μια ομάδα που με δυσκολία θα έσωζε την κατηγορία αν βρισκόταν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Η αλήθεια, τέλος, είνα πως μέσα στο γήπεδο ο υπάρχων Ολυμπιακός δεν μπορεί να τρομάξει πια κανέναν. Να πούμε και άλλες αλήθειες;
Ότι ο Λίνεν επέμεινε να αγωνίζεται με δύο μόνο κεντρικά χαφ, ενώ βρίσκεται στη μέση της προετοιμασίας, ενώ οι αντίπαλοι έκαναν το 80% των επιεθέσεων τους από τον άξονα, ενώ είχε γίνει προφανέστερο του προφανούς πως οι ισραηλινοί είχαν τον πραγματικό έλεγχο στο κέντρο και στη φάση της κατοχής της μπάλας και όταν την είχαμε εμείς και -ακόμη τραγικότερο αυτό - όταν τη διεκδικούσαμε. Ότι ο (δεν θα γίνεις Galletti και Γιαννακόπουλος ποτέ) Ρόμενταλ έπαιξε περί τα 70' στα αριστερά, ενώ μόλις στον πρώτο αγώνα είχε γίνει σαφές πως το πιο αποδοτικό σχήμα στα άκρα ήταν αυτό με Ζαϊρί αριστερά και Ρόμενταλ δεξιά.
Ότι υπάρχουν ποδοσφαιριστές στην ομάδα που δεν είναι πια σε θέση να αγωνιστούν σε τέτοιο (ενδεχομένως και σε πολύ πιο χαμηλό) επίπεδο. Ότι ο Ντιόγκο ούτε την τεχνική του περιφερειακού κυνηγού διαθέτει, ούτε την εκρηκτικότητα, την αντίληψη και τα τελειώματα του σέντερ φορ περιοχής. Χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει πως έχει κάποια από τα παραπάνω σε αφθονία ο Μήτρογλου. Το αποτέλεσμα; Παίζουμε με επιθετικούς που δεν μπορούν να κάνουν το βασικό τους καθήκον, το οποιο, πέρα από το γκολ είναι η παραγωγή ανησυχίας στην αντίπαλη άμυνα, ειδικώς μάλιστα στο κέντρο της. Αλοίμονο, είναι φόρες που η κίνησή τους προς τη μπάλα δεν γίνεται καν με τον σωστό χρονισμό (το τάιμινγκ που λέει κι ο λαός μας). Εξαίρεση ο Ντάρμπισιρ κι αυτός περισσότερο λόγω ποδοσφαιρικής παιδείας παρά ικανοτήτων. Κρίμα που δεν έχει συνέχεια στην απόδοσή του.
Ότι με δύο "8άρια" στα χαφ, δηλαδή τους Ντουντού-Μαρέσκα, δεν γίνεται δουλειά. Ότι λείπει ένα σαφώς ανασταλτικό αμυντικό χαφ. Ένας Καρεμπέ, έστω ένας Ζε Ελίας, ένας Πουρσανίδης. Ύπαρχουν χρήματα για έναν τέτοιο σπουδαίο ποδοσφαιριστή, στη θέση ακριβώς που εδώ και δύο χρόνια (από τον τελευταίο σημαντικό τραυματισμό του Άκη Στολτίδη) υποφέρει η ομάδα ή πήγαν όλα στην εντυπωσιακή μεταγραφη Ριέρα;
Ότι ο αφελληνισμός της ομάδας έχει άμεσες και τραγικές συχνά συνέπειες στην ενέργεια και στην ένταση που βγάζει η ομάδα μέσα στο γήπεδο. Το τελευταίο χρόνο ο Ολυμπιακός δεν έχει πάρει ούτε ένα ματς στην υπερπροσπάθεια, στο "ενενήντα", στις καθυστερήσεις. Οι σπουδαιότερες ενδεκάδες στην ιστορία του συλλόγου στηρίχθηκαν σε μια φουρνιά εξαίρετων ελλήνων παικτών. Γεωργάτος, Αλεξανδρής, Γιαννακόπουλος, Ελευθερόπουλος, Μαυρογενίδης, Ανατολάκης, Τζόρτζεβιτς (εν πολλοίς έλληνας κι αυτός) Καραπιάλης, Καραταΐδης, Στολτίδης, Πουρσανίδης και τόσοι άλλοι, έφεραν εν μέσω νόμου Μποσμάν και πλήρους ελευθερίας στην αγορά ξένων, μια ατελείωτη σειρά από πρωταθλήματα και πήγαν τον Ολυμπιακό στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Τυχαίο; Δε νομίζω...

Όλα αυτά είναι η αλήθεια. Και άλλα ακόμα που ήδη έχουν ακουστεί ή θα ειπωθούν σύντομα. Άλλωστε στον Ολυμπιακό μιλάν όλοι και πολύ. Όμως τώρα φαίνεται πως είναι η πιο απαιτητική στιγμή, όχι για να πουν, αλλά για να κάνουν. Από αυτή τη δράση θα κριθεί κι η νέα διοίκηση.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

O Alberto Riera στον Θρύλο!!!

Σπουδαία μεταγραφή και η πιο ακριβοπληρωμένη μέχρι τώρα στην Ελλάδα. Ας προσπαθήσουμε να υποθέσουμε τα συν και τα μείον.

Θετικά:

Μπάλα ξέρει εντυπωσιακή. Είναι κλασικός winger πράγμα που ειδικώς από τ' αριστερά έλειπε πολύ. Είναι ποδοσφαιριστής με μεγάλες παραστάσεις.



Αρνητικά:

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης στην πρεμούρα του πάνω να κάνει μια μεταγραφή που θα ακουστεί πολύ, τον πλήρωσε (και τον παίκτη και την Λίβερπουλ) με πολύ περισσότερα από αυτά που θα του έδινε μια άλλη ομάδα. Αυτό μπορεί να είναι και κακό, διότι στον ακριβοπληρωμένο η καλή απόδοση φαίνεται μέτρια και η μέτρια κακή.



Ο Ριέρα είναι σπουδαίος ποδοσφαιριστής για ομάδες που πηγαίνουν καλά. Αν στραβώσει το πράγμα, όχι μόνο δεν είναι αυτός που μπορεί να πάρει την ομάδα πάνω του (όπως θα έπρεπε να κάνει στην Ελλάδα ένας ποδοσφαιριστής με αυτό το κασέ) αλλά θα είναι ο πρώτος που θα κράξει, που θα στραβώσει και που θα μανουριάσει με τον προπονητή του.



Ο Ριέρα είναι winger (με την παλιά έννοια του εξτρέμ), άρα θα προτιμούσα αυτά τα χρήματα να βρεθούν για έναν ποδοσφαιριστή που θα έπαιζε στον άξονα. Εκεί είναι όλο το ποδόσφαιρο στις μέρες μας. Τα εξτρεμάκια είναι ντεμοντέ.



Αν για να έρθει στην Ελλάδα βοήθησε κι ο αδελφός του, ελπίζω να μην τον έπεισε με το επιχείρημα της παραλιακής...


Όπως και νά 'χει εμείς να του ευχηθούμε να είναι καλορίζικος και κυρίως να γίνει σύντομα κι αυτός (όπως τόσοι και τόσοι ξένοι ποδοσφαιριστές που πέρασαν και αγάπησαν ανεξίτηλα τον Θρύλο) ένας ακόμα οπαδός του Ολυμπιακού.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Ιέρο!!!

Έφτασε η ώρα να μπει στο σκευοφυλάκειο των μεγάλων στιγμών στου Ολυμπιακού μας η τελευταία σημαία μιας θρυλικής ομάδας. Ο Ιεροκλής Στολτίδης. Ο αγαπημένος Ιέρο των ολυμπιακών.
Σ΄ευχαριστούμε για όλα Άκη!!!


Τάσο Ψυχάρα, Ολυμπιακάρα!!!

Έτσι όπως ήρθε "σεμνά και ταπεινά", έτσι όπως κέρδισε όλους τους οπαδούς του Θρύλου, έτσι όπως θα μείνει πάντα στην ιστορία σαν ένας ποδοσφαιριστής άξιος του ολυμπιακού φρονήματος - κάτι που λίγοι μπορούν να είναι - έτσι ολοκλήρωσε την εξαιρετική καριέρα του στον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς, ο μεγάλος Τάσος Πάντος. Στο Καλό Τασούλη!!!


Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Μια χαμένη χρονιά. "Τις Πταίει;" (Μέρος 2ον)

Ευθυνών συνέχεια και πάμε στους προπονητές. Το υγιέστερο θα ήταν να λέμε "στον προπονητή", αλλά είναι πια μετρημένες στα δάχτυλα οι χρονιές που ο Ολυμιακός βγάζει τη χρονιά με έναν προπονητή. Στα τρία τελευταία χρόνια πέρασαν (προς το παρόν) έξι προπονητές, δηλαδή ο μέσος όρος είναι δύο ανά σεζόν.
Φοβάμαι πως ακόμα κι αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Σημαντικότερο είναι να δούμε πόσοι από αυτούς ήταν πραγματικοί προπονητές. Που θα πει προπονητές με γνώσεις και κατάλληλη εκπαίδευση, προπονητές με πείρα σε αγωνιστικό επίπεδο ανάλογο με εκείνο του Ολυμπιακού, προπονητές, τέλος, με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα δουλειάς που δημιουργήθηκε στη βάση των ανάγκων και των στόχων της ομάδας.

Αλλά τεχνική καθοδήγηση σε σωματεία που είναι στην πιο ψηλή κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου και που φιλοδοξούν, τουλάχιστον θεωρητικώς, να σταθεροποιηθούν μέσα σε έναν κύκλο καλών ευρωπαϊκών ομάδων, μέσα ας πούμε περίπου στις είκοσι καλύτερες ομάδες της ηπείρου, δεν σημαίνει μόνο προπονητής. Μιλάμε για ένα σχετικά ευρύ φάσμα ανθρώπων, προπονητών, επιστημόνων του αθλητισμού, διαιτολόγων, εργοφυσιολόγων, γιατρών, γυμναστών, ψυχολόγων και άλλων ακόμα που λειτουργούν σαν ομάδα και με συντονισμένη δουλειά προσπαθούν να φέρουν αποτέλεσμα σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο οι νίκες και τα πρωταθλήματα που θα κατακτήσεις. Είναι η δυνατότητα να παράγεις νέους ποδοσφαιριστές, είναι ακόμα η ικανότητα του τεχνικού επιτελείου να αυξάνει την αξία των ποδοσφαιρτών της πρώτης ομάδας, έτσι ώστε όχι μόνο να παράγει κέρδη από πιθανή μεταγραφή τους, αλλά να κάνει τον σύλλογο δελεαστικό για ποδοσφαιριστές ταλέντα που θα δουν ενδεχόμενη μεταγραφή τους στον Ολυμπιακό σαν βατήρα για την απογείωση της καριέρας τους. Είναι αναλόγως με τα παραπάνω η ικανότητα να προστατεύεις την καριέρα των ποδοσφαιριστών σου. Πόση εμπιστοσύνη λέτε να δείχνει ένας νέος αθλητής στον φετινό Ολυμπιακό που κάθε βδομάδα έχει και έναν καινούριο τραυματία στις προπονήσεις του;
Και επιτέλους ας καταλάβουν στον σύλλογο πως η δουελιά στις υποδομές είναι επένδυση και μάλιστα σοβαρή επένδυση. Η ακαδημία τερματοφυλάκων της Παιανίας (μακράν η καλύτερη στην Ελλάδα) παρήγαγε κατά σειρά τρεις βασικούς τερματοφύλακες για την ομάδα του Παναθηναϊκού. Τους θυμίζω: Χαλκιάς, Κοτσόλης, Τζόρβας και οι τρεις με συμμετοχές στην εθνική ομάδα. Πόσο καιρό έχει να αγωνιστεί με αξιώσεις στον Ολυμπιακό ποδοσφαιριστής από τα τμήματα υποδομής;

Ας γυρίσουμε όμως στο βασικό: Πόσοι από τους προπονητές που πέρασαν από τον Ολυμπιακό ήταν κανονικοί προπονητές; Ας μιλήσουμε μόνο για φέτος. Ο Κετσμπάγια; Χμμ...έτσι κι έτσι. Διπλωματούχος ήταν, μια σχετική εμπειρία - σε σύλλογο πολύ, μα πάρα πολύ μικρότερων φιλοδοξιών- είχε. Τι δεν είχε; Τα εξής τρία: Γνώσεις πραγματικές, ειδικό βάρος και προσωπικότητα. Πως να σταθείς στον Ολυμπιακό χωρίς αυτά τα τρία;

Ο Ζίκο ή Λευκός Πελέ; Απλώς ανύπαρκτος! Με βαρύ όνομα που ο ίδιος φροντίζει να ευτελίζει υποκρινόμενος τον προπονητή. Με μια κάποια πείρα και ένα ιστορικό πολλών αποτυχιών και μιας σχετικής επιτυχίας στην Τουρκία. Στην πράξη αποδείχτηκε αδαέστατος περί του αντικειμένου και θεωρώ απίθανο να έχει φοιτήσει κανονικά σε σχολή. Περισσότερο διασκεδαστής παρά κόουτς, ας δούμε την αλήθεια κατάματα: ήταν χειρότερος του Κετσμπάγια, όσο κι αν θέλει πολύ προσπάθεια αυτό.

Ο τρίτος: Μπόζινταρ Μπάντοβιτς ή απλώς "Μπόσκο" όπως τον φωνάζουν όλοι. Πολύ καλό παιδί, άμοιρος ευθυνών για την κατάσταση που παρέλαβε, διπλωματούχος και διαβασμένος μεν, ανύπαρκτος σαν προσωπικότητα και παντελώς άπειρος δε. Ανέλαβε τον Ολυμπιακό και τηλεφωνούσε στον Μιχάλη Μητροτάσιο έναν καθηγητή Ποδοσφαίρου στην Σχολή Προπονητών της ΕΠΟ και στα ΤΕΦΑΑ (καλό επιστήμονα, αλλά κακό δάσκαλο και ανύπαρκτο σαν προπονητή) για να τον ρωτήσει τι να κάνει στην προπόνηση. Με όλη τη συμπάθεια για τον Μπόσκο, είναι ποτέ δυνατόν να είναι έτσι ο προπονητής του Ολυμπιακού ή μήπως θα ήταν ποτέ δυνατό με έναν κανονικό προπονητή να βρίσκονται τα σέντερ μπακ σου  σε θέσεις δεξιού ή αριστερού εξτρέμ;

Ας γυρίσει στη θέση του σκάουτερ ο Μπόσκο και όταν, αν και εφ' όσον αποκτήσει τις εμπειρίες για το επίπεδο του Ολυμπιακού, ας τον ξαναδούμε. Όμως ήμαρτον πια ας έρθει ένας κανονικός προπονητής.

Ας τον λένε Βαλβέρδε ή Τερίμ ή Λοράν Μπλαν ή Μπάγιεβιτς ή Λεμονή ή Μουρίνιο ή Μπούκοβι ή Χελένιο Χερέρα ή Λάκη Πετρόπουλο ή ακόμα και Σάκη Τσιώλη, αρκεί να είναι κανονικός προπονητής. Ζητάμε πολλά;

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Μια χαμένη χρονιά. "Τις πταίει;"(μέρος 1ον).

Μια χαμένη χρονιά δεν είναι απίθανο να υπάρξει. Δεν είναι αφύσικο και -προφανώς- δεν είναι το τέλος του κόσμου. Ίσως μάλιστα η φετινή χαμένη χρονιά να είναι πιο χρήσιμη από πολλές "κερδισμένες" τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί φέτος ήρθε πια η ώρα να μπουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Και αυτό αφορά τους πάντες.
Αφορά τον πρόεδρο και τη διοίκηση αν και νομίζω πως στον Ολυμπιακό ο όρος διοίκηση είναι ευτελέστερος πια και του όρου προπονητής. Διοίκηση σημαίνει (αν δεν με απατούν τα ελληνικά μου) μια ομάδα ανθρώπων που ασχολείται με τη οργανωση της ομάδας σε όλα τα επίπεδα, από το εμπορικό μέχρι το αθλητικό, που επιλέγει στρατηγικές και τακτικές και αποφασίζει για την εφαρμογή τους. Λοιπόν στον Ολυμπιακό είμαι βέβαιος πως δεν υπάρχει "ομάδα διοίκησης", ενδεχομένως να υπάρχουν μεμονομένα άτομα, πάντως ομάδα σίγουρα όχι. Αλλά το χειρότερο είναι -και είμαι εξίσου βέβαιος και γι αυτό-  πως αυτή -η ανύπαρκτη ως τέτοια- ομάδα το μόνο που δεν κάνει είναι να "αποφασίζει" και να "επιλέγει". Αυτά τα κάνει ο Σωκράτης μόνος του, πράγμα που βεβαίως είναι κακό, αλλά δεν είναι το χειρότερο κακό. Απείρως θλιβερότερο και επαχθέστερο είναι πως ο Σωκράτης Κόκκαλης "ασχολείται", "αποφασίζει" και "επιλέγει" όταν, αν και εφ' όσον αποφασίσει να το κάνει. Αποτέλεσμα; Το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού στα δύο τρίτα (και βάλε) της σεζόν πηγαίνει με τον "αυτόματο πιλότο". Και στο ποδόσφαιρο με τον "αυτόματο" δεν πηγαίνεις πουθενά.

Δεν πιστεύω πως ο Κόκκαλης βλέπει τον Ολυμπιακό συμφεροντολογικά. Τουλάχιστον δεν πιστεύω πως τον βλέπει μόνο έτσι. Δεν πιστεύω πως δεν θέλει ή ακόμα και πως δεν μπορεί να τον στηρίξει οικονομικά και -εξίσου σημαντικό αυτό- οργανωτικά. Δεν πιστεύω πως αδιαφορεί για την τύχη της ομάδας. Δεν πιστεύω ότι θέλει συνειδητά να εξαπατήσει τον κόσμο. Πιστεύω όμως ότι -απλούστατα- δεν μπορεί. Δεν μπορεί να είναι πια αυτό που εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια ήταν. Δηλαδή ο απόλυτος οικονομικός, διοικητικός και οργανωτικός άξονας γύρω από τον οποίο κινήθηκε όλο το σύστημα ΠΑΕ Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.
Δεν μπορεί γιατί τα χρόνια περνούν για όλους και φυσικά για τον ίδιο, δεν μπορεί γιατί βρισκόμαστε σε κατάσταση εθνικής και διεθνούς οικονομικής κρίσης που η λογική λέει ότι είναι αδύνατο να μην τον έχει αγγίξει. 
Είναι αλήθεια, ο Σωκράτης Κόκκαλης υπήρξε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού με τον οποίο σύλλογος έφτασε στις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Στα 12 πρωταθλήματα σε 13 χρόνια, στα επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα, στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και δύο φορές στις 16. Επί Κόκκαλη ο Ολυμπιακός επέκτησε -επιτέλους- σύγχρονο προπονητήριο. Επί Κόκκαλη -επιτέλους ξανά- δημιουργήθηκαν τμήματα υποδομής και ποδοσφαιρικές "ακαδημίες"  του Ολυμπιακού σε όλη την Ελλάδα. Επί Κόκκαλη αγωνίστηκε στον Θρύλο ο μεγαλύτερος μπαλαδόρος που είδαν ποτέ τα ελληνικά γήπεδα, ο Ζιοβάνι. Επί Κόκκαλη είδαμε στην ομάδα ποδοσφαιριστές σαν τον Καρεμπέ, τον Τζόλε, τον Ριβάλντο, τον Ζάχοβιτς, τον Ζέτερμπεργκ, τον Ζε Ελίας, τον Γκαλέτι, τον Ντάρκο, τον Γεωργάτο, τον Στέλιο και τόσους άλλους. Θα έλεγα επίσης πως επί Κόκκαλη έγινε το νέο Καραϊσκάκη, αλλά αφ' ενός το παλιό ήταν μακράν πιο όμορφο, αφ' ετέρου το ιδιόκτητο (ή ιδιόχρηστο στην περίπτωσή μας) γήπεδο είναι μεγάλη υπόθεση για τη ιδιοκτησία μιας ομάδας, αλλά -νομίζω- ότι πολύ απέχει απ' το να είναι και σωτήριο για την ίδια την ομάδα. Θυμίζω πως η Μίλαν ή η Γιουβέντους δεν έχουν ιδιόκτητα γήπεδα, αυτό όμως δεν τις κάνει μικρές ομάδες...

Τέλος πάντων, σωστά και αληθινά όλα τα παραπάνω περί προσφοράς Κόκκαλη, αλλά επείδη "τα στερνά τιμούν τα πρώτα", αν ο Σωκράτης συνεχίσει να μην αντιλαμβάνεται το προφανές, ότι δηλαδή ο Ολυμπιακός χρειάζεται να περάσει σε μία άλλη φάση, με ένα νέο μοντέλο οργάνωσης, λιγότερο προσωποπαγούς και κυρίως λιγότερο πατερναλιστικής, τα "στερνά" μπορεί να είναι τόσο άθλια που να σβήσουν από τη μνήμη μας τα ένδοξα "πρώτα"...





Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

85 Χρόνια Έφηβος Χωρίς Παραχαράξεις

10 Μαρτίου του 1925, στην ταβέρνα του Μοίρα, στον Πειραιά φυσικά, μαζεύτηκαν για πρώτη φορά οι ιδρυτές του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς και αποφάσισαν να φτιάξουν τον σύλλογο. Σαν σήμερα.
Γενέθλεια λοιπόν για τον Θρύλο μας και κυρίως πραγματικά γενέθλεια. Ο Ολυμπιακός και οι φιλάθλοί του, ποτέ δεν μετακόμισαν προς τα πίσω την ημερομηνία ίδρυσης του συλλόγου μας για να διεκδικήσουμε μια δήθεν αρχαιότητα. Ο Παναθηναϊκός προβάλει σαν ημερομηνία ίδρυσής του εκείνη της ίδρυσης ενός άλλου σωματείου, του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Αθηνών και ως ενδιάμεσο στάδιο εξέλιξής του ένα άλλο ξεχωριστό σωματείο τον Πανελλήνιο Ποδοσφαιρικό Όμιλο Αθηνών, ο Πανιώνιος δηλώνει έτος ίδρυσης, το έτος που ιδρύθηκε ένα μουσικοφιλολογικός σύλλογος, ο Ορφέας Σμύρνης, ο Εθνικός Πειραιώς δηλώνει προσφάτως το εντελώς αυθαίρετο 1923, ενώ για χρόνια δήλωνε το σωστό 1925, μόνο και μόνο για να εμπεδώσει κάποιο προνόμιο παλαιότητας σε σχέση με τον μεγάλο σύλλογο του Πειραιά, όταν η αλήθεια είναι πως έχει ιδρυθεί όχι μόνο το ίδιο έτος με τον Ολυμπιακό, αλλά και μερικούς μήνες αργότερα. Αυτά μάλιστα είναι μόλις τρία από τα πολλά παραδείγματα αλλαγής, επί το πρεσβυτέρω των ετών ιδρύσεως πολλών ποδοσφαιρικών συλλόγων στην χώρα.

Ο Θρύλος όχι μόνο δεν εκμεταλλεύεται την ποδοσφαιρική του "προϊστορία" που θα μπορούσε να στείλει τη χρονολογία ίδρυσης του συλλόγου -μέσω του πραγματικού ποδοσφαιρικού μας παππού, του Πειραϊκού Συνδέσμου- στον 19ο αιώνα, αλλά αντιθέτως προβάλει το αληθινό 1925, διότι απλούστατα δεν ντρέπεται για την ιστορία του, δεν ψάχνει δεκανίκια, δεν έχει ανάγκες από πλαστές δάφνες του αρκούν οι άφθονες γνήσιες που έχει κατακτήσει και -κυρίως αυτό- είναι μάγκας. Κι οι μάγκες δεν λένε ψέματα και δεν παραχαράσουν.

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Ερν(έστω;) Βαλβέρδε.

Το επικοινωνιακό φάρμακο για τις κακές εμφανίσεις του Ολυμπιακού την φετινή χρονιά, για το πιθανότατο ενδεχόμενο να μην κερδίσει η ομάδα κανέναν τίτλο, για την ανυπαρξία της φωνής του Ολυμπιακού σε όλα τα όργανα διοίκησης του ελληνικού ποδοσφαίρου και τις συνέπειες αυτής της ανυπαρξίας στους αγώνες, για το κακής ποιότητας ποδόσφαιρο που προσφέρει φέτος η ομάδα, για όλα λίγο πολύ, βρέθηκε: Είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο προπονητής από την Εξτρεμαδούρα (που για έναν παράδοξο λόγο από τον ελληνικό δημοσιογραφικό λόγο θεωρείται "Βάσκος") είναι σήμερα όχι μια κάποια, άλλα η μόνη λύση. Τουλάχιστον γι αυτό αγωνίζονται να μας πείσουν απαξάπαντες οι περί των Ολυμπιακό ομιλούντες και γράφοντες, οι ένεκα -ορισμένες μάλιστα φορές και εις βάρος- του Ολυμπαικού τα προς το ζην προσποριζόμενοι.

Πιο πολύ λοιπόν από ποτέ χρειάζεται τώρα μια εκτίμηση για το πόσο καλός και πόσο κακός είναι ο -πάντα συμπαθής έτσι κι αλλιώς-Ερνέστο.

Ας αρχίσουμε με τα θετικά:
Ο Βαλβέρδε είναι προπονητής, αυτό είναι βέβαιο. Είναι προπονητής όπως δεν είναι ο Ζίκο που -προφανώς- δεν φοίτησε ποτέ κανονικά σε σχολή προπονητών και δεν "υπέστη τας πτυχιακάς εξετάσεις", διότι, ας μη γελιόμαστε, ποιος στην Βραζιλία θα απαιτούσε από τον Ζίκο φοίτηση και εξετάσεις για να τον κάνει προπονητή; Συντριπτικά πιθανότερο είναι να του έστειλαν το πτυχίο στο σπίτι.
Είναι προπονητής όπως δεν είναι ο -εξίσου συμπαθέστατος- Μπόσκο Μπάντοβιτς ο οποίος ναι μεν φοίτησε κανονικά και "υπέστη τα εξετάσεις" πλην το έπραξε στις σχολές προπονητών της Ε.Π.Ο. που -μπορώ να το διαβεβαιώσω εξ ιδίας πείρας- είναι η αθλιότερη εκπαιδευτική διαδικασία που προσφέρεται στην Ελλάδα. Και πράγματι για να είσαι η αθλιότερη εκπαίδευση εν Ελλάδι πρέπει να είσαι πάρα μα πάρα πολύ άθλια.
Είναι προπονητής όπως δεν είναι πάλι ο Μπόσκο, διότι είχε την ευφυΐα και την τύχη να ακολουθήσει μια ομαλή προπονητική πορεία. Από σωματεία μικρότερων απαιτήσεων σε ομάδες με μεγαλύτερους στόχους. Έκανε αυτό που ο -φίλαθλος- λαός μας λέει "αγροτικό".

Επιπλέον επί προπονήσεως Βαλβέρδε ο Ολυμπιακός για μία περίοδο δύο περίπου μηνών έπαιξε πράγματι πολύ ποιοτικό ποδόσφαιρο. Ήταν ο Νοέμβριος και ο Δεκέμβριος του 2008 με τις πολύ καλές εμφανίσεις και τα ιστορικά σκορ στην ευρωπαϊκή διοργάνωση που συμμετείχε (5-1 επί της Μπενφίκα και 4-0 επί της Χέρτα) και με σπουδαία παιχνίδια στην Ελλάδα, όπως το Ολυμπιακός-Πανιώνιος 4-1 με πάνω από 40 τελικές προσπάθειες.

Ο Βαλβέρδε είχε επίσης επαγγελματική συμπεριφορά και σοβαρότητα. Δεν είναι γραφικός, είδος ενδημικό στα ελληνικά ποδοσφαιρικά πράγματα, δεν ωρύεται, δεν κομπάζει, δεν λοιδωρεί, δεν είναι λειτουργικά αναλφάβητος (άλλο ενδημικό είδος στην πατρίδα μας).

Ο Βαλβέρδε ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είχε καταφέρει να λειτουργεί η ομάδα σοβαρά και με επαγγελματισμό, τουλάχιστον στους χώρους δικής του ευθύνης, δηλαδή στο γήπεδο και στα αποδυτήρια. Είχε επίσης για τους ίδιους λόγους κερδίσει την εκτίμηση των οπαδών.

Να δούμε τώρα και τ' αρνητικά:

Ο Βαλβέρδε δουλεύει μεν, αργεί δε πολύ να αντιληφθεί. Άργησε να αντιληφθεί πως ο Άντζας ήταν απαραίτητος στο κέντρο της άμυνας. Πόσο άργησε; Ακριβώς όσο χρειαζόταν για να μείνει η ομάδα εκτός Τσάμπιονς Λιγκ σε μια από τις χειρότερες σελίδες στην ιστορία της, δηλαδή ένα ματς.
Άργησε να αντιληφθεί πως ο Ολυμπιακός με δύο επιθετικούς μεταφέρει όλη την πίεση στα 2/3 του γηπέδου του αντιπάλου και έτσι μειώνει και τα αναγκαία τρεξίματα των χαφ και αυξάνει τις επιθετικές προοπτικές μέσα στην περιοχή των άλλων. Πόσο άργησε; Όσο για να κινδυνεύσει να χάσει το Κύπελλο, πρώτα με τον ΠΑΟΚ, μέχρι να μπει ο Ντάρμπισιρ, ύστερα με την ΑΕΚ, πάλι μέχρι να μπει ο Ντάρμπισιρ.
Άργησε να αντιληφθεί πως ο (δεν θυμάμαι το όνομά του) αδελφός του Τσάβι Αλόνσο, δεν κάνει. Πόσο άργησε; όσο για να χαθεί σχεδόν όλη η μεταγραφική περίοδος.

Η προπονητική φιλοσοφία του Ερνέστο έχει μία πρακτικά αρχή: Πίεση στην άμυνα του αντιπάλου. Με την πολύ απλή λογική που φέτος είχε το μεγάλο κουράγιο ο Νιόπλιας να την εξηγήσει στους δημοσιογράφους και που λέει με δυο λέξεις: "Να κλέβω τη μπάλα ψηλά, γιατί έτσι δεν χρειάζεται να την κουβαλάω 70 μέτρα για να κάνω επίθεση, σε 30 μέτρα φτάνω σε τελική προσπάθεια". Απλό, κατανοητό, σαφές και σωστό, μόνο που -δυστυχώς- στο ποδόσφαιρο κάθε φάρμακο έχει το αντίδοτό του. Αν πέσεις σε αντίπαλο με στοιχειωδώς καλή κυκλοφορία και κίνηση χωρίς μπάλα (κυρίως κάθετη) κινδυνεύεις στις τέσσερις πάσες να σου βγουν ραντεβού φάτσα φόρα με τον τερματοφύλακά σου. Δεν χρειάζεται να πούμε ποιος ήταν καλύτερος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού την περσινή χρονιά. Ο Νικοπολίδης φυσικά...

Τέλος "μπατ νοτ λιστ" που λένε και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι, ο Βαλβέρδε είναι φιλόδοξος και Ισπανός και όταν προέρχεσαι από μια χώρα στην οποία διεξάγεται ένα από τα δύο καλύτερα (και ακριβότερα) πρωταθλήματα του πλανήτη πάντα εκεί θα θες να γυρίσεις και να καταξιωθείς. Φαντάζεστε ότι είναι ποτέ δυνατό ο ιδιοκτήτης της Μεγάλης Βρετανίας (του ξενοδοχείου ντε) να ενθουσιάζεται με την προοπτική να αποκτήσει μια μικρή αγροτουριστική μονάδα στο Ταϋγετο; Θα έπρεπε να είναι πολύ ρομαντικός και ο Ερνέστο (παρά το φορτισμένο με πολλές -σχεδόν ρομαντικές- σημασίες όνομά του) μάλλον δεν είναι.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Προοπτικές...


Από τους ποδοσφαιριστές που έχει τώρα ο Ολυμπιακός σημαντικοί και με προοπτικές για τα επόμενα ένα-δυο χρόνια είναι οι Ντάρμπισιρ, Μέλμπεργκ, Αβραάμ, Τοροσίδης και (αφού πάνε όλα καλά) Γκαλέτι. Μετά από αυτούς θα μπορούσαν να βοοηθήσουν πολύ οι Νικοπολίδης (αν συνεχίσει έναν ακόμα χρόνο, που το βλέπω) και Ντάτολο (αν θελήσει να μείνει στον Ολυμπιακό, που δεν το βλέπω). Υπάρχει και μια μεγάλη σειρά από πολύ χρήσιμους παγκίτες σαν τον Ζαϊρί, τον Γκαλίτσιο, τον ΛούαΛούα, τον Στολτίδη, τον Ζεβλάκοφ, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, τον Γιάννη Παπαδόπουλο, τον Λεονάρντο και φυσικώ τω λόγω τον Τασούλη τον Πάντο. Προφανώς ο φετινός Ολυμπιακός έχει μεγάλο βάθος. Επιφάνεια δεν έχει. Από εδώ κι ύστερα αρχίζουν τα προβλήματα:

Ο Ραούλ Μπράβο θα μπορούσε να είναι ένας χρήσιμος παγκίτης, αλλά δεν νομίζω πως θα θελήσει να μείνει σ' αυτό τον ρόλο, οπότε λογικά θα πρέπει να βρει κάποια ομάδα που να παίζει.

Ο Ντομί είναι μια πολύ παρεξηγημένη περίπτωση. Προσωπικά τον θεωρώ ιδανικό αμυντικό για συνθήκες ελληνικού πρωταθλήματος. Με καλή μπάλα και αξιόπιστη σέντρα, αλλά με κάποια ευπάθεια στην άμυνα, πράγμα που σημαίνει ότι στην Ευρώπη θέλει και άλλον έναν ίδιο στην πλευρά του. Βεβαίως αυτό ισχύει στο Τσάμπινς Λιγκ, στο Europa που θα παίξουμε του χρόνου τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Ένα ακόμα πρόβλημα είναι οι εύκολοι τραυματισμοί του. Επειδή όμως τα καλά αριστερά μπακ δεν αφθονούν στην Ελλάδα εγώ θα τον κρατούσα με την βεβαιότητα πως μπορώ να πάρω τουλάχιστον είκοσι ποιοτικά παιχνίδια κάθε σεζόν από αυτόν.

Ο Όσκαρ φέτος έχει αποδώσει σε όλη την κλίμακα από το 0 μέχρι το 10. Υπήρξαν κάποια παιχνίδια που ήταν καλός, σε ένα μάλιστα αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίχτης. Κανένα όμως από αυτά δεν ήταν σημαντικό ή απέναντι σε δυνατό αντίπαλο. Συνήθως στους κρίσιμους αγώνες χάνεται. Τι ασφαλέστερο κριτήριο για να καταταγεί στα «αιώνια ταλέντα» και σε εκείνους που δεν αντέχουν το βάρος της φανέλας; Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι πως ο Όσκαρ είναι ποδοσφαιριστής «παλαιάς κοπής». Για την ακρίβεια «δεκάρι» παλαιού τύπου που χρειάζεται δύο επιθετικούς μπροστά του. Δυστυχώς αυτή η θέση στο ποδόσφαιρο έχει καταργηθεί. Κάτι τέτοιο ήταν κι ο Μπελούτσι. Κι αυτός δεν αρκούσε σαν δεύτερος κυνηγός κι αυτός δεν μπορούσε να παίξει στα άκρα. Το ζήτημα είναι γενικότερο καθώς στον Ολυμπιακό από τη διοίκηση μέχρι τους φιλάθλους πρέπει να καταλάβουν πως ο ρόλος του μεσοεπιθετικού πίσω από δύο κυνηγούς, δηλαδή το κλασικό 10, δεν υφίσταται πλέον. Όσο δε για τον φετινό Ολυμπιακό πρέπει να καταλάβουμε και κάτι άλλο το ίδιο σημαντικό: Δεν ήταν οι τελικές μπαλιές που έλειψαν. Η κάθετη κίνηση για τις υποδεχτούν οι κυνηγοί έλειψε. Συν τοις άλλοις το συμβόλαιό του Όσκαρ -κληρονομιά της εποχής Βαλβέρδε- είναι αρκετά ακριβό. Πρέπει να φύγει με τις ευχές μας για καλή συνέχεια στην καριέρα του και με τη συμπάθειά μας.

Πάμε τώρα σε τέσσερις περιπτώσεις πολύπλοκες:

Ο Ντιόγο παίζει σαν πρώην ποδοσφαιριστής. Δυστυχώς έχει κοστίσει πολλά για να μπορεί να αδιαφορήσει κανείς. Αν υπάρχει τρόπος να επανέλθει από του χρόνου (διότι φέτος το θεωρώ αδύνατο) σε αυτό που ήταν τους πρώτους μήνες του στην Ελλάδα, αξίζει η προσπάθεια. Φοβάμαι όμως πως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Άλλωστε στη ζωή (και στη μπάλα φυσικά) υπάρχει και η χασούρα. Τι να πει κι ο ιδιοκτήτης της Σαχτάρ με τον Καστίγιο...;

Ο Ντουντού κάνει κι αυτός μια κακή χρονιά. Θυμίζω πως όταν ήρθε στον Ολυμπιακό ήταν εν ενεργεία διεθνής της Εθνικής Βραζιλίας. Το χειρότερο βεβαίως είναι πως δείχνει και αρκετά επηρμένος. Μέχρι το τέλος της σεζόν πρέπει να έχει επανέλθει, αλλιώς όσο πιο γρήγορα φύγει, τόσο πιο γρήγορα θα ψάξει η ομάδα για έναν δημιουργικό αμυντικό χαφ.

Πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Μαρέσκα είναι η πολυτιμότερη μεταγραφή που έγινε στον Ολυμπιακό (και στην Ελλάδα) τα τελευταία χρόνια. Το έδειξε μόνο σε λίγους αγώνες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μου φαίνεται πως το κυριότερο πρόβλημά του είναι η φυσική κατάσταση. Ας γίνει -επιτέλους- μια σωστή καλοκαιρινή προετοιμασία και ας κριθεί του χρόνου οριστικά.

Ο Λεδέσμα πάντα έπαιζε αυτό που μπορούσε. Και πάντα μπορούσε να είναι καλός ανασταλτικά και λίγος στην ανάπτυξη. Ο καλός Λεδέσμα όμως τρώει μόνος του το αντίπαλο κέντρο. Εγώ θα τον κρατούσα. Έστω για να δω πως θα ήταν η απόδοσή του μια χρονιά που θα κάνει διακοπές (πράγμα που δεν του συμβαίνει εδώ και πέντε χρόνια καθώς πηγαινοέρχεται στα πρωταθλήματα της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής).

Για τους νεαρούς ποδοσφαιριστές έχω μια αρχή: ο παίχτης που είναι να κάνει καριέρα θα το δείξει από το πρώτο του παιχνίδι. Ισχύει από τον Δεληκάρη μέχρι τον Μέσι. Από τους νέους του Ολυμπιακού νομίζω πως μπορούμε να περιμένουμε κάποια πράγματα από τον Κατσικογιάννη κυρίως και ίσως από τον Σοϊλέδη (που φέτος είχε τραυματισμό σοβαρό) και τον Φετφατζίδη. Πάντως από το πρώτο παιχνίδι τους δεν είδα κανέναν Δεληκάρη...





Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

"Πέτρινα Χρόνια"

Λέτε να έρθουν πάλι αυτά που -κινηματογραφικά- ονομάζουμε «πέτρινα χρόνια»; Λέτε να έρθει η περίοδος που μια ομάδα με πάθος, με μαγκιά, με καλό έως πολύ καλό κατά διαστήματα ποδόσφαιρο, με οπαδούς -κυρίως αυτούς- με αξιοπρέπεια αθλητική, με ποδοσφαιριστές σαν τον Ντέταρι, τον Λιτόφτσενκο, τον Προτασόφ, τον Αναστόπουλο, και άλλους της ίδιας εμβέλειας με προπονητές σαν τον Μπλαχίν και τον Πέτροβιτς, θα κατακτήσει μέσα σε δέκα ολόκληρα χρόνια μόνο δύο Κύπελλα; Λέτε να ξαναγίνει τόσο δυσώδες το ελληνικό ποδόσφαιρο όπως εκείνες τις εποχές; Εποχές που οι νόμοι του ελληνικού κράτους είχαν γίνει κουρελόχαρτα. Που κάποιος ποδοσφαιριστής ονόματι Ευστράτιος Αποστολάκης υπέγραφε διπλά συμβόλαια, αλλά δεν τον τιμωρούσε κανείς. Που ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού έμπαινε στο γήπεδο με πιστόλι ανά χείρας. Που ο ίδιος πρόεδρος έκανε σκουπίδι έξω από τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού Σταδίου σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση κάποιον αστυνομικό ονόματι Ζουμπούλη. Που αγώνες του Ολυμπιακού διακόπτονταν στο τελευταίο πεντάλεπτο κι ενώ ο Ολυμπιακός είχε σίγουρη τη νίκη. Που αυτοί οι αγώνες επαναλαμβάνονταν ολόκληροι , ενώ για ίδιο συμβάν σε άλλο ματς τιμωρούσαν τον Ολυμπιακό με μηδενισμό και αφαίρεση βαθμών. Που ο εκμαυλιστής ποδοσφαιριστών και σωματείων είχε στην άμεση ιδιοκτησία του δύο ομάδες του πρωταθλήματος και στην έμμεση άλλες τέσσερις. Να τις μετρήσουμε; ΟΦΗ, Κόρινθος, Δόξα Δράμας, Αθηναϊκός, Απόλλωνας.
Που δρούσε ο αλήστου μνήμης διαιτητής Σπανέας και ο ακόμα αθλιότερος πρόεδρος της ΕΠΟ Τριβέλλας. Που δρούσαν μαζί τους οι Κυφωνίδης, Μπίκας, Ζακεστίδης, Μποζατζίδης, Αμπελάκιας, Λάτσιος, Τεβεκέλης, Φλώτσιος κ.ο.κ. Που έζεχνε το σκάνδαλο Χουαν Ραμόν Μπουμπλή, ύστερα το σκάνδαλο Ραούλ Αλβάρο Μπιστάκη, ύστερα το σκάνδαλο Κιάπε (και «Θαλή» φυσικά...) και πάει λέγοντας... Που ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της περιόδου, ο Πάρις Γεωργακόπουλος, αναγκαζόταν να σταματήσει το ποδόσφαιρο σε νεαρότατη ηλικία. Που ποδοσφαιριστές-εγκληματίες σαν τον Καλλιτζάκη έχαιραν απολύτου ασυλίας. Που η ανύπαρκτη δωροδοκία (με γούνες...) του διαιτητή Άνχελ Νιέτο (σα να λέμε του ευρωπαίου Σπανέα, Ζλατάνου, Βουράκη. Ακρίδα κ.λπ) χάριζε το «Κύπελλο Καλής Πορείας» στον «πρέσβη».
Που... που... που...
Λέτε πως μπορούν να επιστρέψουν πάλι εκείνα τα χρόνια;
Εγώ πάντως λέω πως όχι....

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Ο μαύρος, ο σκύλος, ο Χατζησκούλ...

Γιατί οι γαύροι ξέρουμε να τιμούμε και τους αντιπάλους: Σήμερα στο «Φως», κάτω-κάτω στην πρώτη σελίδα, υπάρχει η είδηση: «Έφυγε ο Χρήστος Χατζησκουλίδης». Αυτή είναι η μοναδική πρωτοσέλιδη αναφορά του υπερτροφικού αθλητικού μας τύπου για τον θάνατο ενός από τους χαρακτηριστικότερους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα και σίγουρα του σημαντικότερου για την ομάδα του Αιγάλεω.
Ο Χρήστος Χατζησκουλίδης, ο «μαύρος», ο «ψηλός», ήταν εκπρόσωπος μιας γενιάς ποδοσφαιριστών που έπαιζαν πρωτίστως από πάθος για το ποδόσφαιρο, γιατί γούσταραν το παιχνίδι, από «καύλα» για τη μπάλα .
Βαρύ και σωματώδες σέντερ φορ έβαζε γκολ με τη σέσουλα κυρίως στα γήπεδα της Β’ Εθνικής που αγωνίστηκε για 10 περίπου περιόδους . Με 150 γκολ είναι ο δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών στη συγκεκριμένη κατηγορία, πίσω από τον Ηλία Χατζηελευθερίου που όμως αγωνίστηκε για 20 χρόνια στη Β’ Εθνική. Ο τρόπος του ήταν κυρίως η κεφαλιά. Λογικό αν σκεφτείς ότι με τα 190 εκατοστά του υπήρξε ένας από τους ψηλότερους ποδοσφαιριστές των πρωταθλημάτων μας. Το σωματικό του εκτόπισμα τον έκανε πολύ δυνατό στις μονομαχίες στον αέρα και -καθώς υπήρξε ο πρώτος έλληνας ποδοσφαιριστής που είχε τόσο δουλεμένη σωματοδομή, ανάλογη με εκείνη των σημερινών ποδοσφαιριστών- συνήθως και μάλιστα σε εποχές που το μαν-του-μαν ήταν όρος απαράβατος, δεν αρκούσε ένας αμυντικός για το μαρκάρισμά του, αλλά απασχολούσε τουλάχιστον δύο.
Ο Χρήστος γεννήθηκε στον Πειραιά και πρώτα-πρώτα έπαιξε μπάλα στον Απόλλωνα Ρέντη. Από εκεί στα 1971 μεταγράφηκε σε μια από τις πέντε καλύτερες ομάδες του Πειραιά, στον Ατρόμητο στα Καμίνια. Εδώ έμεινε για έξι χρόνια (πάντα στην Β’ Εθνική) μέχρι το καλοκαίρι του 1977 που βρέθηκε στον Α.Ο. Αιγάλεω στην πρώτη πια κατηγορία. Στην Α’ Εθνική με το «Σίτι» έπαιξε σε τρεις σεζόν, 1977-’78, 1978-’79 και 1983-’84 πετυχαίνοντας 16 γκολ ενώ στις υπόλοιπες χρονιές ακολούθησε το Αιγάλεω στην Β’ Εθνική όπου αναδείχτηκε πάντα πρώτος ή μέσα στους πρώτους σκόρερ της κατηγορίας, με καλύτερες περιόδους εκείνες του 1981-’82 (28 τέρματα, πρώτος σκόρερ και των δύο ομίλων) και 1982-’83 (24 γκολ, πρώτος σκόρερ στον Νότιο Όμιλο).
Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτά τα επιτεύγματα τα πετύχαινε παίζοντας συχνά στα μισούς αγώνες της σεζόν, τις περισσότερες φορές τιμωρημένος από τη διοίκηση του Αιγάλεω για πειθαρχικά παραπτώματα, στην ουσία τιμωρημένος γιατί διεκδικούσε κάποια εργασιακά δικαιώματα, όπως η δυνατότητα να μεταγραφεί σε κάποια από τις «μεγάλες» ομάδες που τον είχαν ζητήσει (κυρίως η ΑΕΚ). Ήταν τα χρόνια που οι ποδοσφαιριστές λίγο απείχαν από την κατάσταση του δουλοπάροικου με φεουδάρχη-αφέντη το (υποτίθεται) ερασιτεχνικό σωματείο...
Μετά από μια τέτοια προστριβή με τον Βίκτωρα Μητρόπουλο, πρόεδρο του Αιγάλεω, έφυγε οριστικά από την ομάδα, αλλά συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο σε μικρότερες κατηγορίες μέχρι τα 38 του χρόνια (η «καύλα» που λέγαμε) στα 1990. Εκεί τον συναντήσαμε πολλοί ποδοσφαιριστές της γενιάς μου-με το ανάλογο δέος από την πλευρά μας- σαν αντίπαλο στις μικρές κατηγορίες της Αθήνας και του Πειραιά.
Έπαιξε διαδοχικά σε Νεάπολη Πειραιά, Ακράτητο Άνω Λιοσίων, Φλόγα Περιστερίου και Αγία Ελεούσα.
Αργότερα θα προπονήσει τον Θεμιστοκλή Αθηνών (ομάδα που από τα τοπικά έφτασε στις εθνικές κατηγορίες), ενώ για ένα μικρό διάστημα θα είναι βοηθός του Γιώργου Χατζάρα στο "Σίτι".
Παντρεμένος με δύο παιδιά, ένα αγόρι που κληρονόμησε το ύψος και το κορμί του Χρήστου και παίζει μπάσκετ και ένα κορίτσι. Να ζήσουν να τον θυμούνται όπως όλοι εμείς που τον χαρήκαμε στα γήπεδα.

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Μάγκας.


Λέει ο Θανάσης Σκρουμπέλος στο βιβλίο του για την παρουσία του μεγάλου δασκάλου Μάρτον Μπούκοβι στον Ολυμπιακό, πως την εποχή του οι γειτονιές είχαν όλα τα χρώματα. Ήταν και «κόκκινες» και «πράσινες» και «κίτρινες» και «μπλε». Σε κάθε γειτονιά υπήρχαν οπαδοί όλων των ομάδων και αναρωτιέσαι τι είναι εκείνο που έκανε τα παιδιά μιας συνοικίας στην Αθήνα, στην Λάρισα, στην Καλαμάτα ή στην Ξάνθη να γίνουν ολυμπιακοί. Γιατί κάποιος έγινε ΑΕΚτζής, ο άλλος παναθηναϊκός , ο τρίτος απολλωνιστής και ούτω καθεξής;
Για τους οπαδούς των υπολοίπων ομάδων δεν ξέρω. Υποθέτω βεβαίως κάποια πράγματα, κάποιους από τους μηχανισμούς που σε κάνουν φίλαθλο του ΠΑΟ ή της ΑΕΚ ή του Πανιώνιου ή του ΠΑΟΚ και του Άρη, αλλά ως μη οπαδός τους , ούτε τη βεβαιότητα έχω πως μαντεύω σωστά, ούτε και μ’ ενδιαφέρει στο φινάλε. Ξέρω πολύ καλά όμως γιατί γίναμε ολυμπιακοί. Και ο λόγος είναι απλούστατος και μοναδικός: Για τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας, για τον ύφος της, για τη στάση της, για το στίγμα της στην ελληνική πραγματικότητα.
Λέει ο σύγγαυρος Τάσος Δαυϊδόπουλος σε πρόσφατη συζήτηση απευθυνόμενος σε οπαδό του Ολυμπιακού από τον Πειραιά: «εσύ έγινες ολυμπιακός γιατί γεννήθηκες στον Πειραιά, εγώ γεννήθηκα στον Σταθμό Λαρίσης κι έγινα γαύρος γιατί ο Ολυμπιακός ήταν η πιο μάγκικη ομάδα» και έτσι συνοψίζει το μόνο πραγματικό γενεσιουργό αίτιο της οπαδικής μας ένταξης.
Ολυμπιακοί γίναμε γιατί στην ομάδα αυτή αναγνωρίσαμε πάγια συστατικά που δεν βρήκαμε στις υπόλοιπες. Το θάρρος σε όλες τις συνθήκες και ενάντια σε κάθε πρόβλεψη και στατιστική (ακόμα και η χαρακτηρισμένη από τους άλλους ως υπερφίαλη φιλοδοξία να κατακτήσουμε ευρωπαϊκό τίτλο στο ποδόσφαιρο δείχνει το μέγεθος του θάρρους που χαρακτηρίζει τον σύλλογο και τους οπαδούς του). Η παρρησία στις δυσκολίες και η έλλειψη φόβου. Ο Ολυμπιακός είναι η πρώτη ομάδα που αντιμετώπισε συνθήκες συστηματικής βίας στην Ελλάδα με την κρατική ανοχή, αν όχι και με την στήριξη του κράτους, ήδη από τις εποχές της χούντας. Η προσήλωση στη νίκη και στον στόχο. Δεν είναι τυχαίο πως ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς είναι μακράν ο πλουσιότερος σε τίτλους σύλλογος της χώρας -και ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο. Ο Ολυμπιακός είναι νικητής, ποτέ η ομάδα ή ο φίλαθλός της δεν θα προτιμήσει μια ήττα, όσο τιμητική κι αν είναι, ποτέ δεν θα συμβιβαστεί μ’ αυτή. Ο γαύρος όταν χάνει δεν κοιμάται, άλλοι όταν χάνουν το ρίχνουν στον ύπνο και ενίοτε στην ....αδικία.
Δεν βρίσκω καλύτερη λέξη στην ελληνική γλώσσα για να εκφράσει όλα τα παραπάνω από το ουσιαστικό ΜΑΓΚΙΑ.
Για αυτό γίναμε λοιπόν ολυμπιακοί, γιατί ο Ολυμπιακός είναι μάγκας! Και μάγκας θέλουμε να παραμείνει και κριτική κάνουμε κυρίως και πρώτα από κάθε άλλη φορά όταν βλέπουμε πως λιγοστεύει η μαγκιά της ομάδας μέσα στο γήπεδο.
Τι τον πειράζει, τι τον ενοχλεί τον οπαδό του Θρύλου; Μια νίκη που δεν ήρθε; Μερικοί βαθμοί που χάθηκαν στο πρωτάθλημα; Η αλλοπρόσαλλη τακτική αντιμετώπιση των αγώνων από τον Ζίκο; Η συμμετοχή του Όσκαρ στην αριστερή πλευρά του κέντρου που δεν υφίσταται καν ως παίκτης και όχι πάνω στον άξονα που μπορεί να διαπρέψει; Η εξαφάνιση από την ενεργό δράση του Στολτίδη, του Λεντέσμα και του Ζαϊρί; Η παράταξη δύο, ενός ή και κανενός αμυντικού χαφ στον αγώνα με την ΑΕΚ ενάντια σε κάθε ποδοσφαιρική λογική ή η συμμετοχή τριών αμυντικών χαφ στον αγώνα ενάντια στην αδύναμη Λάρισα (επίσης ενάντια σε κάθε ποδοσφαιρική λογική); Οι μεταγραφές που δεν γίνονται ή γίνονται κατόπιν εορτής; Όχι βέβαια! Τίποτα από όλα αυτά δεν μας ενοχλεί και οπωσδήποτε τίποτα από όλα αυτά δε μας ενοχλεί περισσότερο από την εικόνα των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ που στη λήξη του παιχνιδιού μέσα στο Καραϊσκάκη (!) ορμούν μαινόμενοι στον διαιτητή μετά από έναν αγώνα που στον Ολυμπιακό δεν έχει μετρήσει καταφανέστατο γκολ και δεν έχουν αποβληθεί δύο παίκτες της ΑΕΚ, ενώ οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού αποχωρούσαν χαλαροί για τα αποδυτήρια.
Γίναμε ολυμπιακοί γιατί ο Ολυμπιακός είναι μάγκας, ας το καταλάβουν όλοι οι συντελεστές αυτής της ομάδας (από τον πρόεδρο μέχρι τον φροντιστή) πριν αναγκαστούν να το εξηγήσουν οι ίδιοι οι οπαδοί...