Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Ο πρώτος κι ο δεύτερος (παντού).


Ο Ολυμπιακός κέρδισε γιατί είναι νικητής. Γιατί πάντα ήταν νικητής, από την πρώτη μέρα που δημιουργήθηκε. Νικητής και κυριαρχικός. Ο ΠΑΟ από την άλλη είναι ύπουλος και βυσσοδόμος, παρασκηνιακός και ευνοούμενος της εκάστοτε εξουσίας, διπλωμάτης στην καλύτερη, γλοιώδης αυλοκόλακας στην χειρότερη και πάντα ικανός μηχανορράφος που αναρριχάται στην κορυφή έρπειν. Σαν γνήσιος εκπρόσωπος κάθε κατεστημένου απεχθάνεται την οργή και την ένταση, διότι η οργή, η ένταση, το πάθος είναι το καταφύγιο του αδικημένου, εκείνου που βρίσκεται στην απ' έξω και όχι εκείνου που "έχει και κατέχει". Αυτά ήταν, είναι και θα είναι πάντα τα διαφορετικά χαρακτηριστικά των δύο "αιωνίων".

Ο ΠΑΟ δεν αντιμετώπισε το παιχνίδι επιστρατεύοντας τα πάγια προσόντα του, αλλά προσπάθησε να το πάει στην ένταση και στο νταηλίκι. Λοιπόν (όπως λέει κι ο Γιώργος Μίρτσος) στην Ελλάδα υπάρχουν δύο ομάδες που για να τις κερδίσεις πρέπει να τις πας "λάου-λάου" και στα μουλωχτά, με χαμηλό προφίλ, "σεμνά και ταπεινά". Ο Ολυμπιακός κι ο ΠΑΟΚ. Αν πας με πολεμικό στυλ, υπεροψία και τσαμπουκά, τότε είσαι οπωσδήποτε χαμένος...

Αυτό έγινε και χθες και γι αυτό ο Παναθηναϊκός έχασε στο Καραϊσκάκη από τις φανέλες του Ολυμπιακού, κυριολεκτικά από τις φανέλες. Πράγμα που επιβεβαιώθηκε και στο μπάσκετ,όπου τα παιδιά του Ολυμπιακού με εξαιρετική εμφάνιση και τις πιο χαρακτηριστικά ερυθρόλευκες ριγωτές φανέλες κατέληξαν σε μια επιβλητική στην διαύγειά της νίκη επί του αιωνίου δεύτερου...


Υ.Γ.1: Δεν είναι κακό να είσαι δεύτερος, είναι τιμητικότατη η θέση και βεβαίως ο ΠΑΟ είναι μεγάλος σύλλογος και πολύ δυνατός αντίπαλος. Όμως μέρες σαν τη χθεσινή δείχνουν τη διαφορά στο μέταλλο των δύο σωματείων.

Υ.Γ.2: Χθες στο γήπεδο Καραϊσκάκη οι οπαδοί του Ολυμπιακού επιδείκνυαν (ως "λάβυρα" υποθέτω) δύο πανώ από κάποιον σύνδεσμο φίλων του ΠΑΟ, που φαίνεται να είναι στην περιοχή μας. Δεν ξέρουμε που ακριβώς βρίσκεται και πως βρέθηκαν τα πανώ στα χέρια των φίλων του Ολυμπιακού (ελπίζουμε όχι με μία από τις - τόσο συχνές τελευταία - πολεμικές σχεδόν συγκρούσεις ανάμεσα στους αντιπάλους οπαδούς). Πάντως αυτό που είναι βέβαιο είναι πως χθες σε κάθε γκολ και κάθε καλάθι του Θρύλου όλη η γειτονιά σηκωνόταν στο πόδι από τους πανηγυρισμούς....

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Αλκμάαρ-Ολυμπιακός 0-0


Η ομάδα έπαιξε έξυπνα στην Ολλανδία και κατάφερε να πάρει ό,τι ζητούσε. Είναι ξεκάθαρο πως αν και πιο ακριβή η Αλκμάαρ δεν είναι μεγάλη ομάδα. Χθες είχαμε την αίσθηση πως μόνο με κάποιο σημαντικό δικό του λάθος μπορούσε να δεχτεί γκολ ο Ολυμπιακός. Από την άλλη θα μπορούσε να ζητήσει ίσως και κάτι περισσότερο στο παιχνίδι. Μια-δυο ευκαιρίες έγιναν, αλλά δεν ήταν αρκετές για να κερδίσουμε. Όπως και να έχει όταν παίζεις με μείον 7 βασικούς σου ποδοσφαιριστές τα πράγματα δεν είναι εύκολα, άλλα κάποια στιγμή πρέπει να βρεθεί και τι φταίει για όλους αυτούς τους τραυματισμούς. Χρειάζεται να τοποθετηθεί και η διοίκηση πάνω στο ζήτημα. Ήταν θέμα κακής προετοιμασίας; Ήταν ζήτημα ισχυρών φορτίων που επέβαλε η προπόνηση του Ζίκο τις πρώτες βδομάδες του στην ομάδα; Είναι απλώς θέμα τύχης; Όπως και να έχει πρέπει να υπάρξει σαφής απάντηση στο ζήτημα που κατά τη γνώμη μας αποτελεί την πρώτη αιτία για το ανησυχητικό ξεκίνημα της σεζόν.


Να μια εκτίμηση για την απόδοση των παικτών στο χθεσινό παιχνίδι.


Νικοπολίδης:

Όπως σχεδόν πάντα εξαιρετικός. Με μία πολύ σημαντική επέμβαση και μία άλλη ακόμα δυσκολότερη σε απ' ευθείας φάουλ από τα πλάγια, για το οποίο όμως ο διαιτητής δεν είχε δώσει ακόμη την άδεια να εκτελεστεί.


Γκαλίτσιος:

Δεν ήταν κακός, πέρα από τα αμυντικά του καθήκοντα προσπάθησε να ανεβαίνει κάποιες φορές την πλευρά του. Βεβαίως αυτού του επιπέδου η απόδοση δεν θα ήταν αρκετή να του δώσει θέση βασικού στον Ολυμπιακό 7 ή 8 χρόνων πριν. Μπορεί να βελτιωθεί.


Ραούλ Μπράβο:

Ξεκίνησε πολύ άσχημα, παρουσιάζοντας τις γνωστές του αδυναμίες που φέτος κάνουν συχνά την πλευρά του ευάλωτη. Στο δεύτερο ημίχρονο αντίθετα ήταν από τους καλύτερους του γηπέδου αν και πάλι ένα-δυο λάθη του θα μπορούσαν να στοιχίσουν. Πάντως και αμυντικά και επιθετικά με πολλά ανεβάσματα και μια εξαιρετική πάσα στην πλάτη της άμυνας των Ολλανδών βελτιώθηκε πολύ.


Μέλμπερκ:

Σπουδαίος. Μια από τις μεγαλύτερες και πιο χρήσιμες μεταγραφές του Ολυμπιακού όλων των εποχών. Μόνο και μόνο γιατί το αξίζει αυτός θα ήταν κρίμα αν φέτος δεν κατακτήσουμε το πρωτάθλημα.


Ζεβλάκοφ:

Επίσης εξαιρετικός και πάντα αξιόπιστος. Η σημαντικότερη κληρονομιά της εποχής Σόλιντ και δεν ήταν και πολλά αυτά που άφησε ο Νορβηγός για να λέμε την αλήθεια.


Μαρέσκα:

Χειρότερος από όσο μπορεί. Και μπορεί πολύ. Η γνώμη μας είναι πως πρόκειται για την καλύτερη μεταγραφή των τελευταίων τριών τεσσάρων ετών στην Ελλάδα. Πρέπει επειγόντως να ξαναφτάσει την απόδοση που είχε στον αγώνα με την Σταντάρ στο Καραϊσκάκη.


Ντουντού:

Κάνει μια κακή χρονιά και σου δίνει την αίσθηση πως είναι ελαφρώς επηρμένος. Χθες δεν ήταν πάντως πολύ κακός. Έτρεξε πολύ. Έστω.


Λεονάρντο:

Παίζει εξ ανάγκης στα χαφ, αυτό είναι γνωστό. Δεν ήταν κακός, αλλά δεν έκανε και σπουδαία πράγματα.


Όσκαρ:

Ίσως ο καλύτερός του αγώνας από τότε που παίζει στην ομάδα. Παραμένει μυστήριο. Μπάλα ξέρει άφθονη, αν το έδειχνε συχνότερα θα άλλαζε τις ισορροπίες...


Ζαϊρί:

Πολύ καλό παιχνίδι το χθεσινό του, αλλά η ευκαιρία που έχασε στο πρώτο ημίχρονο ήταν από αυτές που δεν σου παρουσιάζονται συχνά. Πράγματι δεν ξαναπαρουσιάστηκε. Χαφ με επιθετικές τάσεις, αλλά με τόση λίγη επαφή με το γκολ...Κρίμα.


Μήτρογλου:

Προσπάθησε, όπως σχεδόν πάντα προσπαθεί. Δεν είναι (ακόμα τουλάχιστον) ο μεγάλος κυνηγός, αλλά -όπως είναι τώρα η ομάδα- είναι ο μόνος. Πάλι καλά να λέμε. Παρεμπιπτόντως χθες έβαλε ένα γκολ μόνο που ο διαιτητής είχε σφυρίξει νωρίτερα φάουλ σε βάρος του. Δεν υπήρχε φάουλ...



Πάντος:

Ο Τασούλης μπήκε μόνο για να χαθούν κάποια δευτερόλεπτα καθαρού χρόνου και να έρθει πιο γρήγορα η λήξη του αγώνα.



Ζίκο:

Αν και μάλλον δεν είναι ο καλύτερος κόουτς του πλανήτη κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, χθες διαχειρίστηκε σωστά τον αγώνα. Δεν έκανε αλλαγή, διότι πράγματι με τον ελλειπέστατο πάγκο που είχε, αλλά και με βάση τη ροή του ματς δεν υπήρχε τίποτα για να αλλάξει.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι

Ο Μάρτον Μπούκοβι είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν στην μυθολογία του Ολυμπιακού Πειραιώς. Δίπλα σε μυθικά ονόματα, όπως αυτό του κυρ Αχιλλέα του Γραμματικόπουλου, των Ανδριανόπουλων, του Νίκου του Γουλανδρή, των ποδοσφαιριστών θρύλων της δεκαετίας του '50 και τόσων άλλων. Είναι όμως ο πρώτος ξένος που κατέκτησε μια τέτοια θέση στη συλλογική μνήμη των ολυμπιακών. Η σπάνια ομάδα των ετών '66-'67 με δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα είναι δικό του δημιούργημα. Φυσικό επακόλουθο της δουλειάς του και της ποδοσφαιρικής του ευφυΐας. Ο Μάρτον Μπούκοβι ανήκε στον στενό κύκλο των Μαγυάρων προπονητών που έχτισαν την παγκόσμια υπεροχή του ουγγρικού ποδοσφαίρου στα χρόνια του '50 και παρουσίασαν μια από τις πιο εντυπωσιακές εθνικές ομάδες όλων των εποχών.


Ευτύχησε βεβαίως να έχει στην διαθεσή του ποδοσφαιριστές όπως ο Χιντεγκούτι, ο Πούσκας, ο Σάντορ Κόσιτς, ο Τζίμπορ και οι υπόλοιποι μυθικοί εμπρηστές των ευρωπαϊκών γηπέδων και των ως τότε ποδοσφαιρικών βεβαιοτήτων. Αλλά και αυτή η φουρνιά ποδοσφαιριστών δικό του εν πολλοίς δημιούργημα ήταν καθώς οι ουγγρική προπονητική σχολή υπήρξε η πρώτη που έδωσε μεγάλη σημασία στις υποδομές και στις νεαρές ηλικίες.


Σε τεχνικό επίπεδο ο Μάρτον Μπούκοβι υπήρξε ένας από τους κύριους εισηγητές του επαναστατικού τότε 4-2-4 που άλλαζε τα δεδομένα του κλασικού WM. Αυτή τη δημιουργική ποδοσφαιρική αντίληψη και τις καινοτομίες του έφερε και στον Ολυμπιακό, όταν ήρθε στον Πειραιά για να κλείσει μια μεγάλη καριέρα που πρώτα ως ποδοσφαιριστή, στην πατρίδα του και στην Γαλλία και αργότερα ως προπονητή, στην Γιουγκοσλαβία, στην Ουγγαρία (στην θρυλική MTK και στην εθνική ομάδα) τον είχε καταστήσει πολυνίκη και πολυπρωταθλητή.


Η αποχώρηση του Μπούκοβι από τον Ολυμπιακό είναι ζήτημα κομβικό για το ελληνικό ποδόσφαιρο, για τον Ολυμπιακό, αλλά και συνολικά για την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας, καθώς συνέβη στη δίνη της ανόδου της χούντας των συνταγματαρχών στην εξουσία. Συνιστώ ανεπιφύλακτα για κάθε γαύρο την ανάγνωση του βιβλίου του εξαίρετου Θανάση Σκρουμπέλου (σε πρόλογο του Ηλία Μπαζίνα και με τη βοήθεια της έρευνας και του φωτογραφικού αρχείου του Χρήστου Πιπίνη). Είναι μια πολύ σοβαρή δουλειά που ανοίγει πόρτες στη γνώση μας για την εποχή και τις συνθήκες που απομάκρυναν τον αγαπημένο "πατέρα" του Ολυμπιακού από την ομάδα.



Μάλιστα θα δανειστώ εδώ τη συμβουλή του Γιώργου Κεντρωτή που καλεί όλους τους ολυμπιακούς όχι απλώς να διαβάσουν, αλλά να μελετήσουν αυτό το βιβλίο.

Νωρίτερα ο Διονύσης Χαριτόπουλος, στο μικρό του αφήγημα με τίτλο 'Τη Νύχτα που Έφυγε ο Μπούκοβι" , από την ομώνυμη συλλογή διηγημάτων (εκδόσεις Εξάντας) περιγράφει με μοναδικά αληθινό τρόπο την αγάπη του κόσμου για τον "πατέρα". Να πως:



…Ήτανε όλοι εκεί.



Οι αγαπημένοι από τα παλιά. Από την Αγία Σοφία και τα Μανιάτικα· τον Άγιο Δημήτρη, τα Ταμπούρια και την Υπαπαντή. Αδειάσανε τα καφενεία και τα σφαιριστήρια.



Από τη λέσχη του Σταύρου ήρθε ο έβδομος αδερφός του ο Λουκάς, που αργότερα σκοτώθηκε με το μηχανάκι, ο Μάνθος ο Τζαμπαμάγκας, το δεξί μπακ του ΠΟΑΔ, ο κουρέας ο Λοΐζος που ’παιζε τερματοφύλακας, ο Φιρλίγκος, ο Πιεράκος, ο Γκέλος, που πέρναγε παραμάνες στα μάγουλά του χωρίς να ματώνει, τ' αδέρφια οι Αράπηδες, ένας απ’ τους Κριελάκους, ο Πιέρος ο μποξέρ κι όσοι απ’ το τάγμα Τσιλιβαραίων βρέθηκαν εκεί.



Απ’ το καφενείο του Κοτέα ήρθε ο Βαρελάς, ο Θοδωρής που κυνηγάει τους πούστηδες, ο Στέλιος ο Υγρασίας, οι Γαργαλάκοι, ο Καραβάς, το σέντερ φορ της ΠΟΑΔ, ο Τσούτας, ο Δρακούλης ο αστυφύλακας χωρίς τη στολή, ο Μονέδας, ένας απ’ τους Μαριόληδες, ο Πηλάλης, ο Μπαμπάτσικος, ο Κατσίκας η Αλήτρα και όσοι απ’ το τάγμα των Τσιλιβαραίων ήτανε εκεί.



Απ’ των «Κυνηγών» ήρθε ο Τσοτσός που ταξιδεύει, ο Μαγουλάς, ο Μηνάς κι ο γαμπρός του, ο Σπίγγος, ο Μηνάς ο νταβατζής, οι Γεωργακαράκοι, ο Θοδωρής το Φάντασμα, ο Γιώργος ο Τσίου, που χάθηκε τζάμπα, ο Μαυροειδάκος, τα Δίδυμα κι όσοι απ το τάγμα των Τσιλιβαραίων ήτανε εκεί.



Ήρθανε απ’ του Τσέχα, του Μπαθρέλου και του Τσαπατσάρη… Ο Βαρίτης, οι Μελάδες, ο Πέτρος ο Κεφάλας, ο Μιχάλης, που τον κλάψανε όλα τα Μανιάτικα. Ήρθανε οι δυο χασάπηδες που κάνανε στην Κορέα, κάτι παιδιά απ’ την Αμφιάλη, που κατεβαίνανε για μπαρμπούτι, κι όσοι απ’ το τάγμα των Τσιλιβαραίων δεν είχανε σειρά για ύπνο.


Την άλλη μέρα έγραψε και το Φως τι έγινε εκεί :



Πως είχε σταματήσει η συγκοινωνία κάτω απ’ το ξενοδοχείο της Καστέλας, πως ανεμίζανε ασπροκόκκινες σημαίες και κασκόλ· ανάβανε στριμμένες εφημερίδες και κεριά, κι οι πιο μικροί, με δάκρυα στα μάτια, φωνάζανε :


− Πατέρα! Μη φεύγεις!



Πως, όταν βγήκε ο Μπούκοβι στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου να τους ησυχάσει με τον Λάντος δίπλα του, δάκρυσε κι αυτός και έκανε και τους μεγάλους να χτυπιούνται :


− Πατέρα! Μη φεύγεις!… Πατέρα μη!… Μη φεύγεις! …



Έγραψε για τις φωτιές που ανάψανε μετά. Τους τσαμπουκάδες που γίνανε· το ξύλο που έπεσε στους γύρω δρόμους. Τις σπασμένες τζαμαρίες, το διαλυμένο καφενείο…


Έγραψε μερικά το Φως.



…Αλλά τι να καταλάβουνε αυτοί που γράφουνε!

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Το Λιοντάρι του Πειραιά


Όταν βρεθήκαμε στην Βενετία, στις αρχές Νοεμβρίου, πρώτο μας μέλημα ήταν να δούμε το σπουδαιότερο, από "ερυθρόλευκης" απόψεως, αξιοθέατο της πόλης. Το μαρμάρινο λιοντάρι που κοσμούσε την είσοδο του λιμανιού του Πειραιά με το παράξενο , σχεδόν ανθρωπόμορφο, πρόσωπο και που μάλιστα στη διάρκεια των "σκοτεινών αιώνων", δηλαδή στα χρόνια του μεσαίωνα, είχε δώσει το όνομα του στον Πειραιά, που ήταν τότε γνωστός ως Porto Leone ή Porto Drago. Ο υποφαινόμενος δίπλα στο Λιοντάρι του Πειραιά, στη Βενετία.




Άγνωστο παραμένει το ιστορικό της κατασκευής του και έχουν διατυπωθεί πολλές υποθέσεις. Άλλες κάνουν λόγο για γλυπτό της κλασικής εποχής,αν και οι Στραβωνας και Παυσανίας δεν το αναφέρουν στις περιγραφές τους για τον Πειραιά, άλλες υπολογίζουν πως κατασκευάσθηκε στον ΙΙ μ.Χ. αιώνα και άλλες τοποθετούν την δημιουργία του κάπου ανάμεσα στον ΧΙ και στον ΧV αιώνα.



Διάφορες υποθέσεις επίσης έχουν υπάρξει για τον λόγο για τον οποίο κατασκευάσθηκε καθώς και τον τόπο στον οποίο ήταν αρχικά τοποθετημένο. Μία εξ αυτών θέλει το λιοντάρι να φτιάχτηκε σε ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων επί των Περσών στον Μαραθώνα και εκεί να στήθηκε αρχικώς.


Πάντως είναι βέβαιο πως δεν βρισκόταν πάντα στον μυχό του λιμανιού και μάλλον εκεί μεταφέρθηκε στα 1388. Έχει διατυπωθεί η άποψη πως νωρίτερα η θέση του ήταν κάπου ανάμεσα στον Τινάνειο Κήπο και το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας, απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, πάντα φυσικά στην περιοχή του λιμανιού. Η ύπαρξη ενός σωλήνα που διέτρεχε την πλάτη του λιονταριού και κατέληγε στο στόμα του κάνουν πολύ λογική την πιθανότητα να είχε χρήση κρήνης.




Ένα ακόμα αξεδιάλυτο ζήτημα είναι το νόημα και η χρονολογία των επιγραφών που υπάρχουν χαραγμένες στην πλάτη του αγάλματος. Η υπόθεση που περισσότερο φαίνεται να προσεγγίζει την πραγματικότητα είναι πως οι επιγραφές έχουν χαραχθεί σε ρουνική γραφή, δηλαδή στη γραφή που χρησιμοποιούσαν οι σκανδιναβικοί λαοί πριν υιοθετήσουν το λατινικό αλφάβητο. Ενδεχομένως οι επιγραφές να χαράχτηκαν από τα χέρια Βαράγγων μισθοφόρων του στρατού της Κωνσταντινούπολης στα βυζαντινά χρόνια, αν και πολλοί μελετητές αμφισβητούν αυτή την εκδοχή. Μια πιθανή μετάφραση των επιγραφών έχει ως εξής: "Ο Άσμουδ με τον Ασγείρ, Θορλείφ, Θορ και Ιβάρ, χάραξαν τις επιγραφές αυτές κατόπιν παραγγελίας του Χάραλδ του Μακρού παρά την οργή των Ελλήνων να τους εμποδίσουν" και "Ο Χάνων με τον Ουλφ, Άσμουνδ και Οέρν κυρίευσαν αυτό το λιμάνι. Αυτοί μαζί με τον Χάραλδ τον Μακρό επέβαλαν βαριές χρηματικές ποινές εξ αιτίας της αποστασίας του ελληνικού λαού. Ο Δαλκ αιχμαλωτίστηκε, ο Έγιλ κι ο Ραγνάρ εκστράτευσαν σε Ρουμανία και Αρμενία." Το μόνο πάντως βεβαιωμένα ιστορικά υπαρκτό πρόσωπο από αυτά που αναφέρουν οι επιγραφές (αν και εφ' όσον είναι σωστή η παραπάνω μετάφραση) είναι ο Χάραλδ ο Μακρός.



Για πρώτη φορά ο Πειραιάς αναφέρεται ως Porto Leone στον χάρτη του Βενετσιάνου Pietro Visconti στα 1318. Οι Τούρκοι ονόμαζαν κι εκείνοι τον Πειραιά "ασλάν" λιμάνι, δηλαδή λιμάνι του λιονταριού. Στα 1687-88, ο ναύαρχος και μετέπειτα δόγης της Γαληνοτάτης, Morosini μαχόταν στην περιοχή της Αττικής εναντίον των Οθωμανών. Κατά την αποχώρηση του θεώρησε καλό να πάρει μαζί του κάθε λιοντάρι που βρέθηκε στο δρόμο του. Κάπως έτσι το Λιοντάρι του Πειραιά κατέληξε να στολίζει σήμερα την είσοδο του Παλαιού Ναυστάθμου της Βενετίας, ενώ στον Πειραιά έχει μείνει μόνο ένα αντίγραφό του, τοποθετημένο στην μπούκα του λιμανιού, απέναντι ακριβώς από το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής Χατζηκυριακείου. Το αίτημα για την επιστροφή του αυθεντικού συμβόλου της πόλης στην φυσική του θέση παραμένει πάντα επίκαιρο.

Το αντίγραφο του Λιονταριού στον Πειραιά


Υ.Γ.1)Με το Λιοντάρι του Πειραιά έχουν συνδεθεί πολλοί λαϊκοί θρύλοι. Ένας από αυτούς αναφέρει πως μια Τουρκάλα έγκυος κοίταξε το άγαλμα και γέννησε ευθύς αμέσως ένα πλάσμα με πρόσωπο λιονταριού, αυτιά λαγού και πόδια μικρού παιδιού που αμέσως άρχισε να πηδά στο έδαφος και να γαυγίζει. Κάπου εδώ ο θρύλος μπερδεύεται με την πραγματικότητα και περιγράφει πως το σκότωσαν αμέσως και απαγόρευσαν στον Γάλλο γιατρό Fouchon που ήταν εκεί να το ταριχεύσει και να το στείλει στη Γαλλία.



Υ.Γ.2) "Ασλάν" δηλαδή λιοντάρι, θα ονομάσουν αιώνες αργότερα οι Τούρκοι και τον θρυλικό ερυθρόλευκο σέντερ μπακ Ανδρέα Μουράτη, εντυπωσιασμένοι από την δύναμη και το πάθος που έβγαζε στο παιχνίδι του.





Υ.Γ.3)"Porto Leone" λέγεται σήμερα και ένας από τους πιο δραστήριους και δυναμικούς συνδέσμους φιλάθλων του Ολυμπιακού μας.












Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Μετά από μια περίοδο αδράνειας...

...λόγω πολλών υποχρεώσεων, η σελίδα μας είναι έτοιμη να δραστηριοποιηθεί πάλι. Περιμένουμε τις συνεργασίες όλων.