Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Μάγκες!!!

Γι αυτό μένουμε πάντα περήφανοι που είμαστε Γαύροι!!!

Ανακοίνωση Επιτροπής Οπαδών του Ολυμπιακού

"Κύριοι της Διοίκησης και του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού,



Είμαστε οι άδολοι και συνειδητοποιημένοι οπαδοί του Ολυμπιακού μας, του Ολυμπιακού μας που για κάποιους εδώ είναι πάνω από αξίες όπως οικογένεια, ιδεολογία, θρησκεία, ακόμα και πιο πάνω από την ίδια την αξία της ζωής τους.


Είμαστε αυτοί οι τρελοί που τραγουδάμε απανταχού της γης "είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό, όπου πας εσύ θα μια πάντα εκεί να σου τραγουδώ», που στα απλά ελληνικά σημαίνει: ότι και να συμβεί στον Θρύλο μας θα είμαστε κοντά του, στο καλό και στο κακό, και το κυριότερο ποτέ δεν θα τον προδώσουμε, δεν θα επιτρέχουμε σε κανένα ξανά να του κάνει κακό και δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε την Μάνα του Θρύλου μας να ζήσει πέτρινα χρόνια όπως έγινε και στο Ποδοσφαιρικό Τμήμα – κάναμε αυτό το λάθος μια φορά, δεύτερη φορά ουκ ανδρός σοφού.


Κύριοι,Επιλεχτήκατε να έχετε την τιμή να είστε Διοίκηση του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού μας και να τον υπηρετήσετε και να τον διοικήσετε με ευθύνη, με αγάπη και να τον έχετε πάντα ψηλά ως αρμόζει στην Ιστορία και τον περήφανο κόσμο του. Εσείς τι κάνατε; Όχι πάντως τα αυτονόητα. Αντιθέτως, καταχρεώσατε τον Σύλλογο, επιχειρήσατε με ψέματα να σπιλώσετε ανθρώπους με πολύχρονη ιστορία στον Θρύλο μας, δεν προστατέψατε την αξιοπρέπεια των αθλητών μας κάνοντας τους ζητιάνους για τα δεδουλευμένα τους, λες και δεν έχουν ανάγκες ζωής για τους ίδιους και τις οικογένειες τους και επιπλέον διώξατε αθλητές – σημαίες από τον Σύλλογο μας με τον πιο προσβλητικό τρόπο μειώνοντας όχι μόνο τις αμοιβές τους αλλά και την προσωπικότητα τους.


Κύριοι,Ο ουρανοκατέβατος "κύριος" που θέλει να λέγεται Πρόεδρος του Ερασιτέχνη μας είχε το θράσος να ξεστομίσει το απίστευτο "πέρασαν οι εποχές που υπήρχαν παίκτες-σημαίες", ξεχνώντας ο άμοιρος και ανιστόρητος ότι τις σημαίες των Ομάδων του Ολυμπιακού μας τις ανεβάζει και τις κατεβάζει μόνο ο υπερήφανος κόσμος του και μόνο αυτός.


Κύριοι,Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να λέει ότι είναι τίμια, πρέπει και να φέρεται και τίμια, δηλαδή Πρόεδρε και Σύμβουλοι, η θέση σας δεν ήταν για να πουλάτε γκλαμουριά στην πλάτη του Ολυμπιακού μας, αλλά και να ματώνει η τσεπούλα σας – έτσι απλά και αντρίκια, αν γνωρίζεται την λέξη αντρίκια και την σημασία της για να συνεννοούμαστε. Προσβάλατε και εξευτελίσατε τον Ολυμπιακό μας και τον υπερήφανο κόσμο του, τον φτάσατε στο χείλος του γκρεμού και αυτό για τον κόσμο μας ισούται με εσχάτη προδοσία.


Λοιπόν "κύριοι" για να τελειώνουμε, Για όλα τα παραπάνω και για το "μεγάλο" έργο που αφήσατε στον Ολυμπιακό μας, σας ανακοινώνουμε: ως το Σάββατο 16 Οκτωβρίου θα υποβάλετε όλοι ανεξαιρέτως τις παραιτήσεις σας και θα αποχωρήσετε σεμνά, ταπεινά και αθόρυβα από το Σπίτι του Θρύλου μας και Σπίτι μας, και αν επιλέξετε να μην εκτελέσετε την εντολή μας – γιατί αν δεν καταλάβατε ακόμα, για εντολή πρόκειται – από την Κυριακή και μετά ότι και αν συμβεί η ευθύνη θα είναι όλη και αποκλειστικά δική σας. Αντίο σας…".


ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΟΠΑΔΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ"



Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Αθλητικοί Σύλλογοι στον Πειραιά στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ο Πειραιάς υπήρξε ανέκαθεν αστικός, πράγμα που για την Ελλάδα του 19ου αιώνα αποτελεί εξαίρεση. Πράγματι είναι λίγες οι ελληνικές πόλεις της εποχής που δημιουργήθηκαν απευθείας ως αστικές συνοικίσεις (ο Πειραιάς, η Ερμούπολη κι ο Βόλος είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα) ή που δεν κουβαλούν στις πολύ πρόσφατες αναμνήσεις τους τις εποχές που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από διαμετακομιστικά κέντρα της τριγύρω τους υπαίθρου, περισσότερο αγροτικά κεφαλοχώρια παρά πόλεις στην κυριολεξία.


Ένα λοιπόν από τα πράγματα που κάνουν οι αστοί μόλις συνειδητοποιήσουν ως τέτοιους τους εαυτούς τους είναι η ίδρυση και η οργάνωση σωματείων κάθε είδους. Φιλανθρωπικών, κοινωνικών, πολιτιστικών εν γένει ή ιδιαιτέρως φιλολογικών, λογοτεχνικών και μουσικών. Φυσικά και αθλητικών. Η αστική παράδοση των σωματείων έφτανε πολύ περισσότερο έντονη στα λιμάνια της Μεσογείου, που εκείνα τα χρόνια ήταν περίπου μια βρετανική λίμνη, τουλάχιστον σε ό,τι αφορούσε στην οικονομία της. Και είναι γνωστή η εμμονή των αγγλοσαξόνων αστών με τους κάθε λογής συλλόγους. Ως μεσογειακό λιμάνι λοιπόν ο Πειραιάς έτρεξε σύντομα να αντιγράψει τις βρετανικές συνήθειες. Άρα δεν είναι καθόλου παράξενο που «εν πειραιεί» στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα συνέβη ένας οργασμός δημιουργίας αθλητικών σωματείων.


Από την άλλη ο αθλητισμός ήταν μια επικροτούμενη (αν και όχι επιδοτούμενη ακόμα) από το κράτος δραστηριότητα. Όχι μόνο από το κράτος, αλλά από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας της εποχής που εμφορούμενη από το απόλυτο ιδεολόγημα εκείνων των ετών, δηλαδή τη Μεγάλη Ιδέα, προσδοκούσε από την γυμναστική δραστηριότητα και τα σπορ, τα ατομικά κυρίως σπορ, την δημιουργία μιας σφριγηλής και εύρωστης νεολαίας που θα ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει στα πεδία των μαχών το όραμα της εθνικής ολοκλήρωσης. Εν ολίγοις οι κοινωνία ήθελε γυμνασμένα, δυνατά, γρήγορα και με αντοχές παιδιά που θα ήταν σε θέση να πάρουν πίσω την Πόλη.


Μεγάλη ώθηση στον πειραιώτικο αθλητισμό της εποχής έδωσε το γεγονός πως το Νέο Φάληρο, ήδη από τη δεκαετία του 1870, είχε καθιερωθεί σαν το κατεξοχήν κοσμικό, μεγαλοαστικό θέρετρο της πρωτεύουσας. Ο αθλητισμός ήταν η νέα ενασχόληση του συρμού στους μεγαλοαστικούς κύκλους της Αθήνας που ανακάλυπταν ότι τις ώρες της διασκέδασής τους μπορούσαν να τις διανθίζουν με γυμναστικές ασκήσεις ή γυμναστικά παιχνίδια. Κοντά στη μουσική, στο θέατρο και στους θιάσους που μετακαλούσαν από την Ιταλία κυρίως, αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη, ήρθαν να προστεθούν ανάμεσα στις αγαπημένες συνήθειες της ελληνικής «μπελ επόκ» οι μοντέρνες αθλητικές ή παρααθλητικές δραστηριότητες. Το θαλάσσιο κολύμπι, η ποδηλασία, το τένις, το κρόκετ (πρόδρομος του γκολφ), η κωπηλασία και η ιστιοπλοΐα, η πεζοπορία, η ξιφασκία και η σκοποβολή, η ιππασία, το κυνήγι φυσικά που τότε εθεωρείτο σπορ (για τους κυνηγούς, όχι για τα θηράματα). Όλα ή περίπου όλα τα σπορ νέα και παλαιότερα μπορούσε κανείς να τα εξασκήσει στο διασκεδαστήριο των εύπορων αθηναίων, στο Νέο Φάληρο.


Δεν είναι τυχαίο πως ο πρώτος αθλητικός σύλλογος της χώρας, ο Όμιλος Ερετών (δηλαδή κωπηλατών) ιδρύθηκε στα 1885 ακριβώς εδώ, στο Νέο Φάληρο, με την πλήρη ονομασία: Όμιλος Ερετών Φαλήρου, για να μετονομαστεί τρία χρόνια αργότερα όταν και μετακόμισε στο Πασαλιμάνι σε απλώς «Όμιλος Ερετών».

Πάντως συχνότατα οι αθλητικοί σύλλογοι που ιδρύονταν μέσα στις δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και στις τρεις πρώτες του 20ου, δεν είχαν αποκλειστικά αθλητικούς σκοπούς. Συχνά ήταν σωματεία που δίπλα στο ενδιαφέρον τους για τον αθλητισμό έβαζαν και άλλες κοινωνικές ή πολιτιστικές δραστηριότητες. Μπορούσαν να συντηρούν αγωνιστικά τμήματα αθλημάτων και αθλοπαιδιών, ενώ ταυτοχρόνως δημιουργούσαν θεατρικές ομάδες, φιλαρμονικές και μπάντες ή οργάνωναν μέσω του εκδρομικού τους τομέα περιηγήσεις ανά την Ελλάδα, σε εποχές που τα ταξίδια ήταν δύσκολα λόγω έλλειψης μέσων και υποδομών.

Το πιο προφανές παράδειγμα τέτοιου πολυσυλλεκτικού συλλόγου στον Πειραιά είναι ο Πειραϊκός Σύνδεσμος. Το κατεξοχήν πειραϊκό σωματείο που ιδρύθηκε στα 1894 από μια παρέα πειραιωτών με αγάπη για τη μουσική και εξελίχθηκε στον σημαντικότερο αθλητικό, κοινωνικό και πολιτιστικό φορέα της πόλης. Καλλιέργησε όλα σχεδόν τα ατομικά και ομαδικά σπορ,διέθετε στίβο με καρβουνόσκονη, είχε έντονη κοινωνική δράση σε όλα τα επίπεδα και από αυτόν δημιουργήθηκε το Ωδείο Πειραιώς, η φημισμένη μέχρι σήμερα Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, εργαστήριο φωτογραφίας και μια σειρά από άλλες πολιτιστικές προσπάθειες.


Η ποδηλασία υπήρξε ένα από τα πολύ μοντέρνα αθλήματα της εποχής καθώς μετέφερε τη σωματική άσκηση πάνω στη σέλα της τεχνολογικής προόδου που εξέφραζε τότε το ποδήλατο. Σε έναν κόσμο με μεγάλη πίστη ακόμα στο λαμπρό μέλλον που επεφύλασσαν οι τεχνικές και οι επιστήμες για τον σύγχρονο άνθρωπο, σε μια Ευρώπη αισιόδοξη- πριν ακόμα βυθιστεί ο Τιτανικός ή ξεσπάσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος - το ποδήλατο ήταν το πιο απλό σύγχρονο μέσο μεταφοράς και ακολουθούσαν τα συνθετότερα μηχανοκίνητα οχήματα και το νεογέννητο αυτοκίνητο. Όλα αυτά έδιναν μια αίσθηση ελευθερίας στη μετακίνηση και συνακόλουθα γενικότερης ελευθερίας και άνοιγαν νέους ορίζοντες στον άνθρωπο της εποχής. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως η ανάπτυξη της ποδηλασίας στην Ελλάδα πάνω στο γύρισμα του αιώνα από τον 19ο στον 20ο ήταν εφάμιλλη με χώρες πλούσιας ποδηλατικής παράδοσης σαν την Ιταλία και την Γαλλία όπου η ποδηλασία είναι σήμερα εθνικό σπορ. Άλλωστε οι ποδηλατικοί δρόμοι συμπεριλήφθηκαν στο ολυμπιακό πρόγραμμα ήδη από την πρώτη σύγχρονη διοργάνωση στα 1896. Μέσο-μεγαλοαστικό άθλημα στην αρχή απλώθηκε σύντομα και στα λαϊκότερα στρώματα του Πειραιά αν και θα χρειαστεί να περάσει σχεδόν ένας αιώνας για να πάψει το ποδήλατο να είναι το άπιαστο (λόγω έλλειψης χρημάτων) όνειρο πολλών παιδιών της πόλης. Πάντως από τους πρώτους αθλητικούς συλλόγους της πόλης υπήρξε ο Όμιλος Ποδηλατών Πειραιώς που συγκροτήθηκε στα 1891, ενώ η Ποδηλατική Ένωσις Πειραιώς ιδρύθηκε λίγα χρόνια μετά στα 1895.


Αλλά και στα υπόλοιπα αθλήματα ο Πειραιάς πρωταγωνίστησε. Ο Γυμναστικός Σύλλογος «Τα Ολύμπια» ιδρύθηκε στα 1893, μόλις ένα χρόνο μετά ο Όμιλος Κυνηγών Πειραιώς, ενώ ο Κολυμβητικός Όμιλος Πειραιώς-Αθηνών, που ανάμεσα στους σκοπούς του ήταν η διάδοση των «θαλασσίων λουτρών», στα 1899.


Ο Πειραιάς απετέλεσε όπως ήταν φυσικό λόγω της ύπαρξης υποδομών και σχετικού με το αντικείμενο ανθρώπινου δυναμικού την κοιτίδα των ναυταθλητικών προσπαθειών της Ελλάδας. Ο Ναυτικός Όμιλος Νέου Φαλήρου που έλαβε σάρκα και οστά στα 1903 υπήρξε ο πρώτος ναυταθλητικός, κυρίως ιστιοπλοΐκός, σύλλογος της πόλης και αργότερα θα ακολουθήσουν στα 1929 ο Ναυτικός Αθλητικός Σύνδεσμος και στα 1937 ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Πειραιώς, ενώ σημαντικό ιστιοπλοϊκό τμήμα ανάπτυξε και ο Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.

Εκτός όμως από τα αστικά στρώματα του μεγάλου λιμανιού της χώρας που είχε ήδη εξελιχθεί στο σπουδαιότερο βιομηχανικό της κέντρο, στην «Μαγχεστρίαν» της Ανατολής όπως έφτασε να χαρακτηριστεί, στον Πειραιά ζούσε η πολυπληθέστερη μικροαστική και προλεταριακή τάξη της Ελλάδας. Οι βιομηχανικοί εργάτες, οι εργάτες του λιμανιού, οι αμαξάδες, οι μικροτεχνίτες κι οι ψαράδες έμεναν μάλλον αδιάφοροι για αθλήματα όπως το τένις, η ιστιοπλοΐα και το κρόκετ. Το δικό τους σπορ ήταν το ποδόσφαιρο. Παιδί κι αυτό της βιομηχανικής επανάστασης και της συνακόλουθης βίαιης συχνά προλεταριοποίησης της αγροτικής τάξης, το ποδόσφαιρο διαδόθηκε κυρίως από τους Εγγλέζους ναυτικούς που το μετέφεραν από λιμάνι σε λιμάνι. Γι αυτό κι ο Πειραιάς μαζί με τα υπόλοιπα λιμάνια του ευρύτερου ελλαδικού χώρου, όπως η Πάτρα, η Θεσσαλονίκη και η Σμύρνη βρέθηκαν σε προνομιακή θέση καθώς ήταν οι πρώτοι που ήρθαν σε επαφή με το νέο παιχνίδι.


Στον Πειραιά πάντως για άλλη μια φορά ο Πειραϊκός Σύνδεσμος ήταν αυτός που καλλιέργησε το σπορ. Υπήρξε Πρωταθλητής Ελλάδος στα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου που διοργανώθηκαν απ’ τον ΣΕΓΑΣ στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα πριν ακόμα ιδρυθεί η Ε.Π.Ο. Από τις τάξεις του άλλωστε προήλθαν οι αθλητές και οι παράγοντες που στα 1925 δημιούργησαν τις μεγάλες ομάδες του πειραϊκού ποδοσφαίρου, ανάμεσά τους και τον μεγαλύτερο πολυαθλητικό οργανισμό στην Ελλάδα, τον Ολυμπιακό Πειραιώς.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Πόλο ή που χάθηκαν όλοι οι "ολυμπιακάρες";

Αυτό που συμβαίνει εδώ και κάποιο διάστημα με το αντρικό πόλο του Ολυμπιακού είναι φαιρδό και άθλιο ταυτόχρονα. Αφήνεται στην πλήρη παρακμή μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη ομάδα που είχε ποτέ ο σύλλογος σε όλα τα -ομαδικά τουλάχιστον- αθλήματα. Το πόλο έχει καταφέρει μοναδικά πράγματα, από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ μέχρι και να κατακτήσει δύο χρονιές όλους τους έλληνικούς τίτλους (πρωτάθλημα και κύπελλο) χωρίς να παραχωρήσει έστω μία ισοπαλία, μόνο με νίκες. Το τμήμα αυτό είναι το στολίδι του ερασιτέχνη.

Η αρχή έγινε με την αποχώρηση του Θοδωρή Χατζηθεοδώρου. Τώρα μένουν και τα συμβόλαια των υπολοίπων αθλητών στον αέρα. Κανείς από όλους του "ολυμπιακούς" που κάθε δυο και λίγο δηλώνουν πως ο Ολυμπιακός είναι η ταυτότητά τους, το σπίτι τους, το εικονισμά τους και άλλα παρόμοια, δεν φιλοτιμήθηκε προς το παρόν να δώσει τα πραγματικά ελάχιστα χρήματα που χρειάζεται η υδατοσφαίριση για να συνεχίσει να πρωταγωνιστεί σε Ελλάδα και Ευρώπη. 
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης των οικονομικών μεγεθών, να πούμε πως θα αρκούσαν τα χρήματα του συμβολαίου ενός  (όχι του πιο ακριβοπληρωμένου) μπασκετμπολίστα, του Βασιλόπουλου φερ' ειπείν, (έτσι για να αναφέρουμε τυχαία ένα όνομα) για να γίνει το τμήμα υδατοσφαίρισης του Ολυμπιακού όχι μόνιμος πρωταγωνιστής στην Ελλάδα, όπως ήδη είναι, αλλά μόνιμος πρωταθλητής Ευρώπης.

Οι προβεβλημένοι και πλούσιοι "ολυμπιακάρες" πάντως ας ξέρουν πως από αυτά κρίνονται. Και όχι από τις πομπώδεις δηλώσεις αφοσίωσης στον Θρύλο. Κι αυτό ισχύει για όλους.