...και τι να γράψουμε; Μόνο πως επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά τι σημαίνει να είσαι ολυμπιακός. Τι πάθος για τη νίκη, τι ακατάβλητη πίστη ενάντια σε όλες τις συνθήκες, σε όλες τις πιθανότητες. Είναι αυτά τα παιχνίδια που χτίζουν τον μύθο της ομάδας μας και είναι γι αυτά που αισθανόμαστε περήφανοι.
Ευχαριστούμε όλους τους ποδοσφαιριστές μας. Το μεγαλύτερο ευχαριστώ στον Τζόλε, όπως το ανέφερε και ένας από τους θρύλους της ιστορικής για το ελληνικό ποδόσφαιρο βραδιάς της 2ης μέρας του Μαΐου του 2009, ο Αντώνης Νικοπολίδης.
Και σ' αυτό το ιστολόγιο, θα σταθούμε σε κάτι που συζητούσαμε οι ολυμπιακοί της γειτονιάς μας και που -ίσως και λόγικα, ανάμεσα σε τόσα άλλα σπάνια γεγονότα που έτυχαν σ' αυτό το παιχνίδι- δεν εντοπίστηκε όσο έπρεπε: στη διαδικασία των πέναλτι οι παίκτες του Ολυμπιακού μας πήγαν να εκτελέσουν οκτώ (8)! φορές πέναλτι με την πλάτη στον τοίχο. Δηλαδή σε οκτώ από τις δεκαπέντε συνολικά εκτελέσεις αν αστοχούσαν , αν έχαναν το πέναλτι, το παιχνίδι θα τελείωνε εκεί και το Κύπελλο θα πήγαινε στον αντίπαλο. Τι σθένος και τι "ποιότητα ψυχής" χρειάζεται για να μη λυγίσεις από το βάρος της ευθύνης. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός, για όσους δεν το είχαν μέχρι τώρα καταλάβει...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Όπως τα λές είναι, Νίκο! ΖΗΤΩ Ο ΘΡΥΛΟΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφή