Μάγκας.

Λέει ο Θανάσης Σκρουμπέλος στο βιβλίο του για την παρουσία του μεγάλου δασκάλου Μάρτον Μπούκοβι στον Ολυμπιακό, πως την εποχή του οι γειτονιές είχαν όλα τα χρώματα. Ήταν και «κόκκινες» και «πράσινες» και «κίτρινες» και «μπλε». Σε κάθε γειτονιά υπήρχαν οπαδοί όλων των ομάδων και αναρωτιέσαι τι είναι εκείνο που έκανε τα παιδιά μιας συνοικίας στην Αθήνα, στην Λάρισα, στην Καλαμάτα ή στην Ξάνθη να γίνουν ολυμπιακοί. Γιατί κάποιος έγινε ΑΕΚτζής, ο άλλος παναθηναϊκός , ο τρίτος απολλωνιστής και ούτω καθεξής;
Για τους οπαδούς των υπολοίπων ομάδων δεν ξέρω. Υποθέτω βεβαίως κάποια πράγματα, κάποιους από τους μηχανισμούς που σε κάνουν φίλαθλο του ΠΑΟ ή της ΑΕΚ ή του Πανιώνιου ή του ΠΑΟΚ και του Άρη, αλλά ως μη οπαδός τους , ούτε τη βεβαιότητα έχω πως μαντεύω σωστά, ούτε και μ’ ενδιαφέρει στο φινάλε. Ξέρω πολύ καλά όμως γιατί γίναμε ολυμπιακοί. Και ο λόγος είναι απλούστατος και μοναδικός: Για τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας, για τον ύφος της, για τη στάση της, για το στίγμα της στην ελληνική πραγματικότητα.
Λέει ο σύγγαυρος Τάσος Δαυϊδόπουλος σε πρόσφατη συζήτηση απευθυνόμενος σε οπαδό του Ολυμπιακού από τον Πειραιά: «εσύ έγινες ολυμπιακός γιατί γεννήθηκες στον Πειραιά, εγώ γεννήθηκα στον Σταθμό Λαρίσης κι έγινα γαύρος γιατί ο Ολυμπιακός ήταν η πιο μάγκικη ομάδα» και έτσι συνοψίζει το μόνο πραγματικό γενεσιουργό αίτιο της οπαδικής μας ένταξης.
Ολυμπιακοί γίναμε γιατί στην ομάδα αυτή αναγνωρίσαμε πάγια συστατικά που δεν βρήκαμε στις υπόλοιπες. Το θάρρος σε όλες τις συνθήκες και ενάντια σε κάθε πρόβλεψη και στατιστική (ακόμα και η χαρακτηρισμένη από τους άλλους ως υπερφίαλη φιλοδοξία να κατακτήσουμε ευρωπαϊκό τίτλο στο ποδόσφαιρο δείχνει το μέγεθος του θάρρους που χαρακτηρίζει τον σύλλογο και τους οπαδούς του). Η παρρησία στις δυσκολίες και η έλλειψη φόβου. Ο Ολυμπιακός είναι η πρώτη ομάδα που αντιμετώπισε συνθήκες συστηματικής βίας στην Ελλάδα με την κρατική ανοχή, αν όχι και με την στήριξη του κράτους, ήδη από τις εποχές της χούντας. Η προσήλωση στη νίκη και στον στόχο. Δεν είναι τυχαίο πως ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς είναι μακράν ο πλουσιότερος σε τίτλους σύλλογος της χώρας -και ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο. Ο Ολυμπιακός είναι νικητής, ποτέ η ομάδα ή ο φίλαθλός της δεν θα προτιμήσει μια ήττα, όσο τιμητική κι αν είναι, ποτέ δεν θα συμβιβαστεί μ’ αυτή. Ο γαύρος όταν χάνει δεν κοιμάται, άλλοι όταν χάνουν το ρίχνουν στον ύπνο και ενίοτε στην ....αδικία.
Δεν βρίσκω καλύτερη λέξη στην ελληνική γλώσσα για να εκφράσει όλα τα παραπάνω από το ουσιαστικό ΜΑΓΚΙΑ.
Για αυτό γίναμε λοιπόν ολυμπιακοί, γιατί ο Ολυμπιακός είναι μάγκας! Και μάγκας θέλουμε να παραμείνει και κριτική κάνουμε κυρίως και πρώτα από κάθε άλλη φορά όταν βλέπουμε πως λιγοστεύει η μαγκιά της ομάδας μέσα στο γήπεδο.
Τι τον πειράζει, τι τον ενοχλεί τον οπαδό του Θρύλου; Μια νίκη που δεν ήρθε; Μερικοί βαθμοί που χάθηκαν στο πρωτάθλημα; Η αλλοπρόσαλλη τακτική αντιμετώπιση των αγώνων από τον Ζίκο; Η συμμετοχή του Όσκαρ στην αριστερή πλευρά του κέντρου που δεν υφίσταται καν ως παίκτης και όχι πάνω στον άξονα που μπορεί να διαπρέψει; Η εξαφάνιση από την ενεργό δράση του Στολτίδη, του Λεντέσμα και του Ζαϊρί; Η παράταξη δύο, ενός ή και κανενός αμυντικού χαφ στον αγώνα με την ΑΕΚ ενάντια σε κάθε ποδοσφαιρική λογική ή η συμμετοχή τριών αμυντικών χαφ στον αγώνα ενάντια στην αδύναμη Λάρισα (επίσης ενάντια σε κάθε ποδοσφαιρική λογική); Οι μεταγραφές που δεν γίνονται ή γίνονται κατόπιν εορτής; Όχι βέβαια! Τίποτα από όλα αυτά δεν μας ενοχλεί και οπωσδήποτε τίποτα από όλα αυτά δε μας ενοχλεί περισσότερο από την εικόνα των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ που στη λήξη του παιχνιδιού μέσα στο Καραϊσκάκη (!) ορμούν μαινόμενοι στον διαιτητή μετά από έναν αγώνα που στον Ολυμπιακό δεν έχει μετρήσει καταφανέστατο γκολ και δεν έχουν αποβληθεί δύο παίκτες της ΑΕΚ, ενώ οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού αποχωρούσαν χαλαροί για τα αποδυτήρια.
Γίναμε ολυμπιακοί γιατί ο Ολυμπιακός είναι μάγκας, ας το καταλάβουν όλοι οι συντελεστές αυτής της ομάδας (από τον πρόεδρο μέχρι τον φροντιστή) πριν αναγκαστούν να το εξηγήσουν οι ίδιοι οι οπαδοί...