Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Ερν(έστω;) Βαλβέρδε.

Το επικοινωνιακό φάρμακο για τις κακές εμφανίσεις του Ολυμπιακού την φετινή χρονιά, για το πιθανότατο ενδεχόμενο να μην κερδίσει η ομάδα κανέναν τίτλο, για την ανυπαρξία της φωνής του Ολυμπιακού σε όλα τα όργανα διοίκησης του ελληνικού ποδοσφαίρου και τις συνέπειες αυτής της ανυπαρξίας στους αγώνες, για το κακής ποιότητας ποδόσφαιρο που προσφέρει φέτος η ομάδα, για όλα λίγο πολύ, βρέθηκε: Είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο προπονητής από την Εξτρεμαδούρα (που για έναν παράδοξο λόγο από τον ελληνικό δημοσιογραφικό λόγο θεωρείται "Βάσκος") είναι σήμερα όχι μια κάποια, άλλα η μόνη λύση. Τουλάχιστον γι αυτό αγωνίζονται να μας πείσουν απαξάπαντες οι περί των Ολυμπιακό ομιλούντες και γράφοντες, οι ένεκα -ορισμένες μάλιστα φορές και εις βάρος- του Ολυμπαικού τα προς το ζην προσποριζόμενοι.

Πιο πολύ λοιπόν από ποτέ χρειάζεται τώρα μια εκτίμηση για το πόσο καλός και πόσο κακός είναι ο -πάντα συμπαθής έτσι κι αλλιώς-Ερνέστο.

Ας αρχίσουμε με τα θετικά:
Ο Βαλβέρδε είναι προπονητής, αυτό είναι βέβαιο. Είναι προπονητής όπως δεν είναι ο Ζίκο που -προφανώς- δεν φοίτησε ποτέ κανονικά σε σχολή προπονητών και δεν "υπέστη τας πτυχιακάς εξετάσεις", διότι, ας μη γελιόμαστε, ποιος στην Βραζιλία θα απαιτούσε από τον Ζίκο φοίτηση και εξετάσεις για να τον κάνει προπονητή; Συντριπτικά πιθανότερο είναι να του έστειλαν το πτυχίο στο σπίτι.
Είναι προπονητής όπως δεν είναι ο -εξίσου συμπαθέστατος- Μπόσκο Μπάντοβιτς ο οποίος ναι μεν φοίτησε κανονικά και "υπέστη τα εξετάσεις" πλην το έπραξε στις σχολές προπονητών της Ε.Π.Ο. που -μπορώ να το διαβεβαιώσω εξ ιδίας πείρας- είναι η αθλιότερη εκπαιδευτική διαδικασία που προσφέρεται στην Ελλάδα. Και πράγματι για να είσαι η αθλιότερη εκπαίδευση εν Ελλάδι πρέπει να είσαι πάρα μα πάρα πολύ άθλια.
Είναι προπονητής όπως δεν είναι πάλι ο Μπόσκο, διότι είχε την ευφυΐα και την τύχη να ακολουθήσει μια ομαλή προπονητική πορεία. Από σωματεία μικρότερων απαιτήσεων σε ομάδες με μεγαλύτερους στόχους. Έκανε αυτό που ο -φίλαθλος- λαός μας λέει "αγροτικό".

Επιπλέον επί προπονήσεως Βαλβέρδε ο Ολυμπιακός για μία περίοδο δύο περίπου μηνών έπαιξε πράγματι πολύ ποιοτικό ποδόσφαιρο. Ήταν ο Νοέμβριος και ο Δεκέμβριος του 2008 με τις πολύ καλές εμφανίσεις και τα ιστορικά σκορ στην ευρωπαϊκή διοργάνωση που συμμετείχε (5-1 επί της Μπενφίκα και 4-0 επί της Χέρτα) και με σπουδαία παιχνίδια στην Ελλάδα, όπως το Ολυμπιακός-Πανιώνιος 4-1 με πάνω από 40 τελικές προσπάθειες.

Ο Βαλβέρδε είχε επίσης επαγγελματική συμπεριφορά και σοβαρότητα. Δεν είναι γραφικός, είδος ενδημικό στα ελληνικά ποδοσφαιρικά πράγματα, δεν ωρύεται, δεν κομπάζει, δεν λοιδωρεί, δεν είναι λειτουργικά αναλφάβητος (άλλο ενδημικό είδος στην πατρίδα μας).

Ο Βαλβέρδε ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είχε καταφέρει να λειτουργεί η ομάδα σοβαρά και με επαγγελματισμό, τουλάχιστον στους χώρους δικής του ευθύνης, δηλαδή στο γήπεδο και στα αποδυτήρια. Είχε επίσης για τους ίδιους λόγους κερδίσει την εκτίμηση των οπαδών.

Να δούμε τώρα και τ' αρνητικά:

Ο Βαλβέρδε δουλεύει μεν, αργεί δε πολύ να αντιληφθεί. Άργησε να αντιληφθεί πως ο Άντζας ήταν απαραίτητος στο κέντρο της άμυνας. Πόσο άργησε; Ακριβώς όσο χρειαζόταν για να μείνει η ομάδα εκτός Τσάμπιονς Λιγκ σε μια από τις χειρότερες σελίδες στην ιστορία της, δηλαδή ένα ματς.
Άργησε να αντιληφθεί πως ο Ολυμπιακός με δύο επιθετικούς μεταφέρει όλη την πίεση στα 2/3 του γηπέδου του αντιπάλου και έτσι μειώνει και τα αναγκαία τρεξίματα των χαφ και αυξάνει τις επιθετικές προοπτικές μέσα στην περιοχή των άλλων. Πόσο άργησε; Όσο για να κινδυνεύσει να χάσει το Κύπελλο, πρώτα με τον ΠΑΟΚ, μέχρι να μπει ο Ντάρμπισιρ, ύστερα με την ΑΕΚ, πάλι μέχρι να μπει ο Ντάρμπισιρ.
Άργησε να αντιληφθεί πως ο (δεν θυμάμαι το όνομά του) αδελφός του Τσάβι Αλόνσο, δεν κάνει. Πόσο άργησε; όσο για να χαθεί σχεδόν όλη η μεταγραφική περίοδος.

Η προπονητική φιλοσοφία του Ερνέστο έχει μία πρακτικά αρχή: Πίεση στην άμυνα του αντιπάλου. Με την πολύ απλή λογική που φέτος είχε το μεγάλο κουράγιο ο Νιόπλιας να την εξηγήσει στους δημοσιογράφους και που λέει με δυο λέξεις: "Να κλέβω τη μπάλα ψηλά, γιατί έτσι δεν χρειάζεται να την κουβαλάω 70 μέτρα για να κάνω επίθεση, σε 30 μέτρα φτάνω σε τελική προσπάθεια". Απλό, κατανοητό, σαφές και σωστό, μόνο που -δυστυχώς- στο ποδόσφαιρο κάθε φάρμακο έχει το αντίδοτό του. Αν πέσεις σε αντίπαλο με στοιχειωδώς καλή κυκλοφορία και κίνηση χωρίς μπάλα (κυρίως κάθετη) κινδυνεύεις στις τέσσερις πάσες να σου βγουν ραντεβού φάτσα φόρα με τον τερματοφύλακά σου. Δεν χρειάζεται να πούμε ποιος ήταν καλύτερος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού την περσινή χρονιά. Ο Νικοπολίδης φυσικά...

Τέλος "μπατ νοτ λιστ" που λένε και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι, ο Βαλβέρδε είναι φιλόδοξος και Ισπανός και όταν προέρχεσαι από μια χώρα στην οποία διεξάγεται ένα από τα δύο καλύτερα (και ακριβότερα) πρωταθλήματα του πλανήτη πάντα εκεί θα θες να γυρίσεις και να καταξιωθείς. Φαντάζεστε ότι είναι ποτέ δυνατό ο ιδιοκτήτης της Μεγάλης Βρετανίας (του ξενοδοχείου ντε) να ενθουσιάζεται με την προοπτική να αποκτήσει μια μικρή αγροτουριστική μονάδα στο Ταϋγετο; Θα έπρεπε να είναι πολύ ρομαντικός και ο Ερνέστο (παρά το φορτισμένο με πολλές -σχεδόν ρομαντικές- σημασίες όνομά του) μάλλον δεν είναι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου