Τα "Διπλά" στην Πλατεία...

Τις μέρες που δεν είχαμε σχολείο, Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι ή απλώς τα Σαββατοκύριακα, ξεκινούσαμε το πρώτο δίτερμα στις 9 το πρωί, το δε τελευταίο στις 2 τη νύχτα. Τις υπόλοιπες μέρες - τις "εργάσιμες" σα να λέμε - παίζαμε όλες τις ελεύθερες σχολείου ώρες, ενίοτε φυσικά και μερικές εκ των ωρών που θα έπρεπε να ήμαστε για μάθημα...

Παίζαμε στην πλατεία της εκκλησίας του Αγ. Παύλου, που στην πρώτη της διαρρύθμιση με τα τέσσερα ξύλινα, κόκκινα παγκάκια τοποθετημένα ιδανικά σχεδόν για να ορίζουν τις δύο εστίες, αποτελούσε εξαιρετικό αγωνιστικό χώρο.

Παίζαμε στο "Βουναλάκι", δηλαδή στο παρκάκι που βρίσκεται απέναντι από τον Σταθμό Λαρίσης, με δυο αντικριστά ζευγάρια δέντρων να παριστάνουν τα τέρματα.

Παίζαμε στη μέση της Πλατείας Καραϊσκάκη, εκεί που είναι σήμερα ο σταθμός του μετρό "Μεταξουργείο" και ήταν αυτός ο πιο επίσημος αγωνιστικός μας χώρος, καθώς είχε την υπερπολυτέλεια του χλοοτάπητα και βεβαίως αποτελούσε τη χαρά κάθε τερματοφύλακα που μπορούσε να αναλίσκεται επί ώρες σε εντυπωσιακά πλονζόν και θεαματικές επεμβάσεις.

Παίζαμε στο -ήδη κλειστό τότε- Αλκαζάρ έναν από τους ιστορικότερους θερινούς κινηματογράφους της πόλης, αφού περνούσαμε με την παιδική μας ευελιξία κάτω από την κλειδωμένη σιδεριά της εισόδου και μέχρι να ξυπνήσουμε μεσημεριάτικα με τις φωνές μας και τα σουτ στον τοίχο του, τον ιδιοκτήτη του διπλανού σπιτιού.

Είχαμε και ομάδες που -ποιος ξέρει άραγε γιατί;- επέμεναν να επιλέγουν όνομα κυρίως διαλέγοντας κάποιο από τα καταστροφικότερα στοιχεία της φύσης, Αστραπή Αγ. Παύλου, Κεραυνός Βουναλακίου, Θύελλα Μεταξουργείου, Τυφώνας οδού Ιουλιανού κ.λ.π. Ορισμένες πάλι είχαν πέσει θύματα του βρετανικού ποδοσφαιρικού ιμπεριαλισμού που έμπαινε στα σπίτια μας κάθε Σάββατο απόγευμα από την τηλεόραση. Κάπως έτσι γεννήθηκε η Φόρεστ Αγίου Παύλου, η Άρσεναλ Σταθμού Λαρίσης και η Άστον Βίλα της οδού Ακομινάτου. Κάποιοι με μεγαλύτερη φαντασία προτίμησαν να ιδρύσουν την Ντιναμό Ομονοίας ενώ κάποιοι ταπεινότεροι έφτιαξαν την Δάφνη Ταρέλλα (οδού Ταρέλλα δηλαδή).

Η επιλογή ονόματος τελικώς ήταν εύκολη υπόθεση. Το πραγματικά δύσκολο ερχόταν μετά και αφορούσε στην επιλογή χρωμάτων. Το πράσινο ήταν εξ αρχής αποκλεισμένο. Δεν το ήθελαν οι γαύροι και ομάδα χωρίς ολυμπιακούς ποδοσφαιριστές ήταν αδύνατο να υπάρξει λόγω της συντριπτικής υπεροχής μας σε αριθμό και ποδοσφαιρική ικανότητα. Το κόκκινο συναντούσε κι αυτό δυσκολίες λόγω των παράλογων - όπως πάντα- απαιτήσεων που είχαν οι βάζελοι. Το κίτρινο γινόταν πιο εύκολα αποδεκτό, είναι γεγονός άλλωστε ότι η ΑΕΚ δεν προκαλούσε ποτέ ιδιαίτερα έντονα πάθη. Το μαύρο επίσης περνούσε εύκολα προς τεράστια ικανοποίηση των πέντε-έξι ΠΑΟΚτζήδων της γειτονιάς. Αλλά το χρώμα που κατείχε την μερίδα του λέοντος ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη το μπλε. Σε όλες του τις αποχρώσεις και συνηθέστερα συνδυασμένο με το λευκό, λιγότερο με το μαύρο, το κόκκινο ή το κίτρινο.

Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο που άπτεται των αρμοδιοτήτων της μεταφυσικής είχαμε ήδη ανακαλύψει από την προεφηβική μας ηλικία το σύστημα πρωταθλήματος που εφαρμόζεται στην κοιτίδα του ποδοσφαιρικού πολιτισμού, στην Αργεντινή. Apertura και Clausura, εν ολίγοις δύο Πρωταθλήματα κάθε σεζόν και δύο Κύπελλα. Πολυνίκης στις ιστορικές αυτές διοργανώσεις υπήρξε η Αστραπή Αγ. Παύλου που είχε μόνη της όσους τίτλους κέρδισαν όλοι οι άλλοι μαζί. Ήταν σα να λέμε ο Ολυμπιακός της γειτονιάς. Σήμερα σεμνύνομαι ότι ετίμησα επί πολλά συναπτά έτη τη φανέλα της.

Παίζαμε τέλος και το ντέρμπι των ντέρμπι, τον απόλυτο αγώνα, την μητέρα όλων των μαχών, το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Για την ακρίβεια δεν ήταν ακριβώς Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, δεν θα μπορούσε να είναι, διότι οι παναθηναϊκοί κινδύνευαν να μην συμπληρώσουν ομάδα (τουλάχιστον να μην συμπληρώσουν αξίομαχη ομάδα). Γι αυτό ο αγώνας μετατρεπόταν σε Ολυμπιακός-Μικτή Όλων των Άλλων, όπου η Μικτή όλων των Άλλων ήταν ένα συνονθύλευμα αποτελούμενο κατά 70% από παναθηναϊκούς, 20% ΑΕΚτζήδες και 10% ό,τι άλλο υπήρχε. Όσο για τα αποτελέσματα αυτών των παιχνιδίων;

Εγώ τουλάχιστον δεν θυμάμαι να χάσαμε ποτέ...